‘Jeff, zeg het maar!’
Jeff schrok op en keek in het afwachtende gezicht van de meester.
‘Drieenvijftig,’ fluisterde Sevda, die achter hem zat.
‘Ik dacht… drieenvijftig,’ zei Jeff.
De meester knikte. ‘Heel goed.’
Jeff ademde opgelucht uit. Te vroeg, want meester Jos ging nog verder: ‘En wat was de vraag?’
Aardrijkskunde en drieenvijftig… Gewoon gokken, dacht Jeff. ‘Hoeveel rivieren zijn er in Nederland?’ zei hij.
Iedereen moest lachen, de meester gelukkig ook. ‘Jeff, ik weet dat het moeilijk is zo vlak voor de vakantie, maar doe nog even je best.’
Jeff knikte en keek in zijn boek. Europa bestaat uit 53 landen. O ja.

Een dag later zat hij met zijn ouders in het kamertje van meneer Bergman, het hoofd van de school.
Spoedgesprek, zijn ouders hadden er allebei vrij voor moeten nemen. Het was doodstil, want Bergman had net iets onbegrijpelijks, ongelooflijks verteld:
Jeff moest de eerste drie weken van de grote vakantie naar een ‘bijstuur-kamp’ in Australie. Drie weken!! Australie!!
Jeff voelde dat zijn mond openhing, al heel lang waarschijnlijk.
‘Het is voor je eigen bestwil,’ zei Bergman.
Jeff leunde naar achteren, deed zijn mond dicht en probeerde na te denken.
Ze waren dus ontevreden over hem, nee: zéér ontevreden. Hij stond een zeven gemiddeld, maar daar ging het niet om. Het ging om zijn werkhouding.
‘Ik snap er geen reet van,’ zei hij.
‘Hé, hé!’ riep zijn moeder meteen.
Bergman schraapte zijn keel. ‘En hier willen we nu juist aan werken, Jeff.’
Hij vertelde verder over het kamp. Ze gingen naar de Uluru, de ‘rode rots’.  Er was een soort leider, professor Sarion, en die had heel veel ervaring met dit soort kinderen. Ze gingen de Uluru beklimmen en verder heel veel sporten en wandelen en trainen en… nou ja, het kwam erop neer dat Jeff weer als een brave jongen terug zou komen.
Jeff schudde met zijn hoofd. Het was niet te geloven, het was echt níet te geloven. En zijn vader en moeder zaten te knikken en te glimlachen!
‘Ik weet ook wel dat ik soms brutaal ben, maar ik zal echt mijn best doen om dat te veranderen!’ zei Jeff wanhopig.
‘Dat hebben we vaker gehoord, schat,’ antwoordde zijn moeder zacht.
‘Ik ga niet, hoor!’ zei Jeff kwaad.
Bergman zuchtte. ‘Dan kan onze school helaas niets meer voor je doen, Jeff.’
Het was even stil.
‘Helemaal gratis, dat is op zich wel een mooi aanbod,’ zei Jeffs vader toen.
Bergman sloeg zijn armen over elkaar en keek ondertussen snel op zijn horloge.

‘Wwwát!?’ riep Sevda, toen Jeff het verteld had. ‘Waar slaat dát nou weer op!’
Ze hadden allang vrij, maar ze waren met een groepje uit de klas op het schoolplein gebleven.
‘Wanneer moet je daar heen?’ vroeg Belle.
‘Volgend weekend ,’ zei Jeff. ‘Vrijdag is de laatste schooldag, zaterdag begint het kamp.’
‘Waarom Australië, waarom niet bijvoorbeeld Limburg!’ zei Jason. ‘Dat is ook heel ver, hoor!’
‘Vanwege de Uluru, dat schijnt een bijzondere rots te zijn,’ atwoordde Jeff zacht.
‘Je gaat toch zeker wel weigeren?’ vroeg Belle.
Jeff zuchtte. Hij had de gezichten van zijn ouders goed gezien: Ze waren zijn grote mond zat, en ze vonden het een uitstekend idee dat hun drukke zoon naar een bijsturingskamp ging. En dan nog gratis ook.

‘s Avonds belde Max. ‘Ik vind het zo gek dat er niks over dat kamp bekend is, en ook niet over die professor Sarion die jij noemde,’ zei hij. ‘Ik heb het hele internet afgespeurd, er zijn ongeveer drieduizend kampen, maar deze staat er niet bij. En nog iets: Die Uluru is een heilige rots, die mag je niet eens zomaar beklimmen. En jullie hoeven niks te betalen, zelfs de vliegticket niet. Waarom doen ze eigenlijk zo hun best voor jou?’
‘Ik weet het niet,’ zei Jeff. ‘En ik hoef het ook niet te weten, want ik ga niet.’
Max was even stil. ‘Als je maar wel je mobiel mee neemt,’ zei hij toen voorzichtig.
‘Waarheen?’ vroeg Jeff. ‘Ik zeg toch dat ik niet ga.’