Lang zou het nu niet meer kunnen duren. Dat wist Menno zeker. Zijn vader was nu al dagen weg. Lang voor het nieuwe jaar begon, was het stadsbestuur vertrokken.
‘Ik ga nog een keer kijken!’
Hij trok de deur achter zich dicht, voordat zijn moeder nog iets kon zeggen. Hij trok zijn muts ver over zijn oren en stak de handen diep in zijn zakken. Het was nog steeds bitter koud. De koudste winter sinds veertig jaar volgens hun oude meid Bette. Zij kon het weten, want ze had al die winters bewust meegemaakt. Het geluid van zijn klompen op de harde grond weerkaatste tegen de muren van de huizen.
‘Ga je nu al weer kijken?’
Hijgend stond Anna naast hem. Haar wangen waren rood van de kou. Haar blauwe ogen glinsterden van opwinding en er sprongen losse blonde krullen onder haar muts vandaan. De handen had ze weggestopt in een mof.
‘Waarom heb je me niet opgehaald?’
Menno keek zijn nichtje aan. Omdat hij geen zin had om haar altijd op sleeptouw te nemen. Maar dat kon hij natuurlijk niet zeggen. Zwijgend liepen ze naast elkaar naar de stadspoort. Ze hadden alles al besproken de laatste dagen. Minstens tien keer hadden ze het over de  oorlogsdagen van 1395 gehad: De zomer van twaalf jaar geleden waarin Menno geboren was. De oude Bette had hem er vaak over verteld. ‘Bisschop viel het kasteel én de stad aan. Alles ging in de fik. De stadsbrief van Coevorden moet toen verloren zijn gegaan. En ondertussen lag je moeder te bevallen alsof er niets aan de hand was.’
‘Gek, hè,’ zei Anna ineens. ‘Dat de bisschop Coevorden nu de stadsbrief geeft, terwijl hij de stad 12 jaar geleden nog aanviel.’
Menno glimlachte. Anna begon altijd als eerste weer te praten.
‘Het ging hem toen om heer Reinoud van Coevorden, de ridder die op het kasteel woonde. Die maakte heel Drenthe onveilig. Mensen uit het hele gebied hadden daarover bij de bisschop geklaagd. Die is tenslotte de baas over Drenthe. Aan het wangedrag van Reinoud heeft de bisschop toen een einde aan gemaakt.’
Anna haalde haar schouders op. Het ging haar boven de pet, dat kon je aan haar gezicht zien. ‘Het kasteel is nu in ieder geval weer mooi opgeknapt.’
Het was stil op straat. Wie nu buiten niets te zoeken had, bleef binnen. Zo koud was het. Een van de wachters bij de stadspoort sloeg zich warm met zijn armen.
‘Menno en Anna!’ Zijn adem bevroor tot kleine wolkjes. ‘Willen jullie de muur weer op? Wij zijn ook benieuwd of het stadsbestuur terugkomt. Stel je voor, een hele nieuwe stadsbrief met een zegel eraan van de bisschop. Pas als ik hem zie, geloof ik dat jullie vaders hem echt hebben gekregen. Dan zijn we de eerste echte stad van Drenthe!’
Menno knikte maar eens. De wachter deed een stap opzij om hen erdoor te laten. Menno ging als eerste de trap op, Anna volgde hem meteen. Naast elkaar tuurden ze het bevroren landschap af. Zagen ze daar iets bewegen aan de horizon?