‘Mam! Waar zijn mijn voetbalkousen?’
Sam gooide haar kleerkast overhoop.
‘Jij ook al?’ Daan kwam binnenlopen. ‘Ik kan de mijne ook niet vinden. En weet je wat? Saar is blauwe sokken kwijt en mama een blauwe panty. De wasmachine eet blauwe kousen, denk ik.’ Hij grinnikte. ‘Of er sluipt ergens een blauwekousenmonster rond.’
Sam rilde, maar niet uit angst voor een sokken etend monster. Het was koud in huis. De verwarming was kapot. Hun vader en moeder konden niets repareren, nog geen lekke fietsband, dus nu moesten ze het hele weekend in de kou zitten.
‘Laat die kousen nou maar,’ zei Daan. ‘Het wordt toch afgelast met dit weer. Ga je mee naar de kelder? Misschien kunnen we iets aan die ketel doen.’
Hun huis was erg ouderwets, met een grote ijzeren verwarmingsketel in een vochtige, griezelige kelder. Hij brandde op olie. De opslag zat naast de kelder in de grond. Er liep een gangetje heen, maar niemand durfde daar door te kruipen.
‘Óf de tank is lek’, had hun vader gezegd, ‘óf de leiding is verstopt. Een dode rat of zo.’ En daarna was hij op zakenreis gegaan.
Regen kletterde tegen het raam: alweer een hoosbui. Daan had gelijk: het voetballen ging vast niet door. Ze konden best op ontdekkingstocht gaan in de spelonken onder het huis.
‘Vandaag mag ik eens een keer de held zijn’, zei Sam. ‘Dan kom ik jóu redden.’
‘Oké dan’, zei Daan.
‘Waar gaat dat heen?’ vroeg Nico, hun moeder. Ze keek naar de gereedschapskist in Sams hand. ‘Jullie gaan toch niet wéér iets slopen?’
‘We gaan de verwarming maken’, zei Daan gewichtig.
‘O, mooi’, zei hun moeder. ‘En als jullie dan toch beneden zijn, kijk dan eens wat dat rare geluid maakt? Ik kon gewoon niet slapen vannacht, met dat gepiep en gekreun en gezucht.’
‘Piepen en kreunen en zuchten?’ vroeg Sam. ‘Wat kreunt en zucht en piept er dan?’
Een gewond dier? Een spook? Een gevluchte misdadiger?
‘Een luik, denk ik’, zei Nico. ‘Neem de kruipolie maar mee.’
Saar gleed van de bank.
‘Ik ga ook mee’, zei ze.
‘Kan niet’, zei Sam. ‘Misschien is het gevaarlijk.’
‘Waarom?’
‘De ketel kan ontploffen’, zei Daan.
‘Of misschien zit er een ontsnapte misdadiger in de kelder’, zei Sam.
‘Of het blauwekousenmonster’, zei Daan.
Saar grabbelde naar Nico’s hand. En ze kwam hen niet achterna. Het was veel donkerder in kelder dan Sam had gedacht. Veel vochtiger. Veel stiller, want je hoorde geen geluid van boven. Alleen een druppel die steeds viel. En ja: zuchten.
‘Het licht doet het niet’, zei Daan. Hij fluisterde. ‘Haal eens een nieuw peertje.’
‘Nee, jij’, fluisterde Sam terug. ‘Ik ben de held.’
Daan ging mopperend naar boven. Sam bleef achter, alleen. Tenminste... alleen? In de allerdonkerste hoek van de kelder, naast de verwarmingsketel, glinsterde iets. Twee ogen. Groter dan die van een rat. Verder uit elkaar dan de ogen van een mens. Ze wiebelden zenuwachtig...
‘Zo’, zei Daan. Het licht ging aan.
... op hun steeltjes.