Die eerste ochtend op het schoolplein van het Maascollege klitten ze onwennig bij elkaar: Safouan (die door iedereen Saaf genoemd werd), Jessica, Simon, Nora en Nidal. Ze waren met hun vijven van basisschool Ons Hekje gekomen en keken bedeesd naar hun nieuwe schoolgenoten. Alles was hier anders, dacht Saaf. Er werd niet meer gespeeld, dat viel vooral op. De leerlingen stonden bedaard met elkaar te praten, soms lachten ze. Maar achter elkaar aanrennen of balletje trappen, dat was er niet meer bij.
   Bij het tweede uur ging het al mis. Simon werd er zonder pardon uitgestuurd, omdat hij stiekem zat te eten. De leraar Frans, die er toch al zo eng uit zag met zijn kale kop en zijn spinnenbrilletje, vertrok zijn mond tot een streep. Of meneer maar wilde gaan, zei die streep. Verbluft staarde Saaf de leraar aan. Meester Bart, die hen door groep 8 had gesleurd, zoals hij het zelf noemde, had een afspraak met Simon gemaakt. Om het halfuur mocht hij een boterham, omdat hij anders honger kreeg en niet meer op kon letten. Simon at als een bootwerker, dat wist de hele klas en ondanks dat bleef hij graatmager. Maar met deze leraar Frans viel niet te spotten, niet eens te praten vermoedde Saaf. Hij zag dat Simons handen trilden toen hij zijn spullen in zijn tas gooide en vertrok.
   ‘Wat gek dat hij nog steeds niet terug is,’ zei Nidal tijdens de grote pauze.
   ‘Terug van wat eigenlijk?’ vroeg Nora.
   ‘Zouden ze hem gevangen houden?’ ging Nidal door zonder Nora’s vraag te beantwoorden.
   ‘Op de kijkdag was het hier heel wat gezelliger,’ zei Jessica.
   En het was alsof zij hiermee de gedachten van de andere kinderen uitsprak, want iedereen was even stil.
   Saaf staarde voor zich uit. Ja, hij herinnerde zich het enthousiaste praatje van de conrector nog heel goed. Het begin tenminste. Het was hier allemaal geweldig. Ze zouden heel veel sport krijgen (daar was Nora op af gekomen) en heel veel aan theater doen (dat had Jessica over de streep getrokken). En hem erbij, want hij wilde vooral naar de school, waar Jessica naartoe zou gaan. Al was het de saaiste school van de stad, had hij tegenover zichzelf bekend. Niet dat hij verliefd was op Jessica, dat niet. Hij was graag in haar buurt, omdat ze zo leuk lachte, omdat ze bijna altijd vrolijk was, omdat ze lekker rook en omdat ze zo leuk kon vertellen. Dat was alles. Hij lette dus eigenlijk maar half op tijdens die hele introductiebijeenkomst en hij was zelfs tijdens het praatje van de conrector even naar de wc gegaan. De proeflessen leken hem nou eenmaal leuker.
   En daar, in het halletje bij de wc’s, was het gebeurd. Daar was hij die lange jongen tegengekomen. Hij leek wel een volwassene, zo lang was hij, maar aan zijn zwarte door-de-war-haar en aan de oorbel in zijn linkeroor was te zien dat hij geen leraar was. Al gaf de grote zwarte bril op zijn neus hem wel weer iets van een professor.
Saaf was snel een van de wc’s in gedoken. Hij had wel eens verhalen gehoord over brugpiepers, die gepest werden door ouderejaars en het leek hem niet noodzakelijk dat meteen al op de kijkmiddag mee te maken. Tijdens de eerste week op school was vroeg genoeg. Maar toen hij ruim vijf minuten later het hokje uitkwam stond de slungel nog steeds bij de wasbakken. Saaf wilde snel verdwijnen, maar opeens lag er een hand op zijn bovenarm.
   ‘Ben jij van plan hier naar school te gaan?’ 
   De lange jongen had een donkere stem met een giecheltje erin. Alsof hij een grap onder zijn tong hield.
   ‘Ja,’ zei Saaf. ‘Hoezo?’ 
   Hij probeerde niet bang te klinken, eerder een beetje nonchalant.
   ‘Ik zou het niet doen als ik jou was.’
   ‘Waarom niet?’
   ‘Er gebeuren hier rare dingen. Geloof me, ik probeer je te waarschuwen. Jij ziet er aardig uit. Ik gun je een betere school.’
   ‘Wat voor rare dingen dan?’
   ‘Wonderlijke verdwijningen. Van goederen, maar ook van mensen. Laat ik niet meer zeggen. Ik heb al te veel gezegd.’
   Daarop had de jongen hem een veelbetekenende blik toe geworpen en was de gang op gelopen.
   Nooit had Saaf iemand over deze rare ontmoeting verteld. Zelfs Jessica niet. Ze zou nog denken dat hij het geloofde.
   Maar nu schoot het hele voorval hem weer te binnen. Wonderlijke verdwijningen gonsde het in zijn hoofd. Van goederen, maar ook van mensen. Simon misschien? Saaf keek opzij. Zou hij Jessica apart nemen en haar hierover vertellen? Of maakte hij zich dan alsnog belachelijk?