Door Melissa Hendriks.
Als Joppe met Dille achterop de motor thuiskomt, valt Jordi`s mond bijna open van verbazing. Zijn moeder die een ritje maakt achter op een motor?
`Zie je nou wel dat je moeder het leuk vind om achter op de motor te zitten? Toch Dille?`
`Ja, echt wel! Het is helemaal te gek! O trouwens hebben jullie dat mooie kunstwerk op de motor al gezien?` gaat Jordi`s moeder verder.
`M..ma..maar jij vond motors toch niks aan?` stottert Jordi.
`Ach..een mening kan toch veranderen? Of niet soms?` lacht Dille nu.
Sarah die tot nu toe nog niks heeft gezegd, zegt nu: `Komen jullie nog naar binnen om te eten of niet?`
Als ze klaar zijn met eten en een kopje koffie nadrinken, vraagt Sarah aan Joppe of Jordi mag blijven slapen.
`Ja hoor` zeggen Joppe en Dille tegelijk.
`Yes!!!` roepen nu Jordi en Sarah tegelijk. Ze rennen naar Sarah`s kamer toe.
Als ze weer even later naar de woonkamer toe gaan om welterusten te wensen, zien ze tot hun grote schrik dat Joppe en Dille elkaar zoenen…….
`Hč! Wat gebeurt híer dan?!` schreeuwt Sarah.
`Ja…zeg dat wel! Ik vond het al vreemd dat mijn moeder opeens allerlei andere meningen had!` schreeuwt Jordi nu ook.
Dille word rood en stamelt wat. `O..eh..ja..eh...we wouden het wel vertellen hoor, maar nu nog niet. We dachten dat jullie het nu nog te vroeg zouden vinden.`
`Ja, ook al kennen we elkaar al jaren. We wisten het niet.` brengt Joppe wanhopig uit.
`Nou ja, het is gebeurd,` zegt Sarah. `Wij moesten eigenlijk gaan slapen ja, maar ik denk dat we nog wel eventjes naar buiten toe mogen, toch pappie?` gaat ze liefjes verder.
`Nee, het is veel te laat` zegt Joppe. `Het is half twaalf! Ga maar lekker slapen .`
`Oké dan!` zucht Sarah.
`Truste,` gaapt Jordi.
`Truste,` roepen Dille en Joppe in koor.
Iedereen slaapt. Dille is al naar huis toe. Alleen Sarah is wakker. `Jordi, ik heb een idee… Zullen we stiekem naar buiten gaan en het koffertje zoeken?`
`Hč..ja, goed idee!` zegt Jordi nog half slapend. Ze doen zachtjes wat kleren aan en sluipen naar buiten. Ze pakken een schop en lopen naar de Blauwpolder toe. Ze weten nog precies waar Sluimer het koffertje begraven had. Maar waar ze ook graven... er ligt helemaal niks!
`Hč hoe kan dat nou weer dan?!` zegt Sarah met veel verbazing in haar stem. `Hebben we ons vergist? Ligt het misschien verderop?`
`Zou kunnen…` aarzelt Jordi, `maar waar dan…?
`Zou het nou eigenlijk licht zijn in Marokko?` vraagt Sarah zich opeens af.
`Dat moet je vooral aan mij vragen` zegt Jordi, `Ik sta gemiddeld een 3 voor aardrijkskunde.`
`O ja, eventjes vergeten, wat dom toch van mij.` Ze slaat zichzelf overdreven voor haar voorhoofd.
`Hou op man! Ik probeer serieus te doen!` lacht Jordi.
`Ik zie het, je bent echt lekker serieus bezig! En ik ben geen man, man!
`O nee, vrouw!` Nu hebben ze de slappe lach te pakken. Het duurt vijf minuten voordat ze uitgelachen zijn. Dan zegt Jordi: `Zullen we voor alle zekerheid nog even verder graven?` Dat doen ze. Jordi pakt de schop en steekt hem in de grond. Meteen stoot hij op iets hards in de grond. `Yes!` roept hij enthousiast. Hij wrikt met de schop om het ding boven de grond te krijgen. Maar het bleek een grote baksteen te zijn. Een paar minuutjes later stoot Sarah op iets hards. `Laat het nu alsjeblieft het koffertje zijn!` roept ze.
`Als dat zou kunnen,` zegt Jordi. Hij laat zich op zijn knieën vallen en duwt met zijn handen het zand aan de kant. Samen trekken ze het ding boven de grond. In het licht van de volle maan verschijnt… `H..he..het is het koffertje!!!!` schreeuwen Jordi en Sarah uit.
