Tsja, daar stonden we dan op het vliegveld te bekvechten, ik, een volwassen man van in de dertig met mijn moeder van 65!

En we kwamen er niet uit.

Heel vaak is het fijn om bij haar te wonen, maar op dat moment kon ik haar wel wat doen.

‘Maar even tot tien tellen’, zei ik tegen mezelf.

Maar dat was niet lang genoeg. ‘Twintig, dertig, veertig, vijftig’…..

En toen begreep ik haar een beetje.

Ze is al oud, en wil toch heel graag nog een keer haar pleegzoon zien. Dat is toch belangrijker dan haar huis en haar spullen.

Ze had zoveel jaren goed voor Henk en mij gezorgd. Ze noemde ons altijd H en H (naar onze voornamen, Henk en Hans).

‘Mam, wat vind je ervan als we de politie gaan bellen in Zwaanstad? Zij kunnen beter even poolshoogte nemen’.

Mam haalde opgelucht adem.

Op dat moment kwamen we erachter dat we toch wel erg onnozel bezig waren geweest met de munttelefoon. We hadden immers een mobieltje bij ons, Henk had ons toch nog gebeld!!

Mam ging toen zelf de politie bellen. Eindelijk konden we inchecken.

Na heel wat uren vliegen kwamen we aan in Mexico-city.

Wat een stad! En het vliegveld was een echt mierennest.

‘Hans, hoe moeten we hier ooit Henk vinden, we weten niet eens hoe hij eruitziet?’

verzuchtte mijn moeder.

Gelukkig ging op dat moment haar mobieltje:’he, hier met Henk, waar staan jullie, ik kan jullie niet vinden’.

Mam vertelde waar we stonden.

Nadat we tien minuten hadden gewacht, zagen we dat er een man op ons afkwam met een kaalgeschoren hoofd.

Was dat Henk?? Mam en ik keken elkaar verontrust aan.

Toen de man dichterbij was, begon hij te lachen naar ons. Hij had ook nog een gouden tand. Maar die lach, en die pretogen met lachrimpeltjes….. Het kwam allemaal weer bovendrijven.

Met een vreugdekreet rende ik op hem af en nam hem in mijn armen.

Mijn moeder volgde iets rustiger, maar was, net als ik, erg ontroerd.

‘Bienvenido’’, zei Henk.

‘Wat ben ik blij dat jullie eindelijk bij me komen.

Kom mee, naar mijn jeep, dan gaan we naar mijn ranch, we hebben nog zoveel te bespreken’.

Henk sprak Nederlands, maar met een bijzonder accent. Gelukkig konden we elkaar prima begrijpen.

Na een uur gehobbeld te hebben over zandpaden, kwamen we aan op de ranch.

Aan het hek hing een bord met daarop de naam van de ranch: H en H.

Hieruit bleek wel dat hij ons nooit vergeten was!

‘Kom, dan gaan we lekker op de veranda zitten met een heerlijk glas tequila, dat lusten jullie vast wel.

We hebben veel te bespreken. Ik heb jullie hiernaartoegehaald, omdat ik graag de familiebanden wil aanhalen. Maar ook, omdat ik een mysterie wil oplossen, en ik denk dat de sleutel tot de oplossing in ons verleden ligt’.

Dit klonk toch wel een beetje onheilspellend.

Wat zou Henk bedoelen?

Mam zei: Henk, we willen alles doen om jou te helpen, maar ik begrijp niet welk mysterie jij bedoelt’.