De Brief

Ik zie het aan de postzegel, hij komt uit Australië. Ik kan het bijna niet geloven. Mijn held, mijn coole held Henk. Maar voordat ik de brief open maak, moet ik goed weten dat het ook van iemand anders kan komen. Dat die brief helemaal geen goed nieuws te melden heeft. Opeens begon ik te piekeren, zou ik die brief moeten openen of zal ik hem dicht laten, dan kan ik er ook geen verdriet van hebben maar…… Ach hou op, maak die brief open. Ik stop mijn vinger in de envelop en maak hem voorzichtig open en….. Ja hoor, ik wist het wel. Ik barste in tranen uit. Waarom, waarom stuurt hij mij nou geen brief en waarom opent hij mijn brieven niet . De hele dag en nacht heb ik zitten huilen. Zou er iets ergs zijn gebeurt. Hoe zou het met hem gaan? De volgende ochtend kwam de postbode weer langs. Ik vroeg aan mijn moeder (die inmiddels ook thuis was gekomen van een avondje stappen) of zij wou gaan kijken naar de post. Dat deed ze ook. Ze kwam terug met een heel vrolijk gezicht. “Kom eens kijken”, zei ze tegen mij. Ik had de moed allang verloren maar ik ging toch. Wat daar lag, dat was te mooi voor woorden. Daar lag een mooie rode envelop, en daar stond op : Voor mijn lieve broertje. Ik was zo blij. Na al dat verdriet van gister is de brief toch eindelijk gekomen. Ik zou het liefste aan iedereen willen zeggen dat ik een echte brief gekregen heb van die coole Henk. Ik maakte hem zo snel mogelijk open. Opeens was er een doodse stilte….. Er zaten 2 tickets in en een brief. In de brief stond geen goed nieuws. Ik had alleen de eerste paar zinnen gelezen daarna stopte ik. Ik liep weer huilend naar boven, mijn moeder bleef nog even staan en begon toen heel hard te lachen. Ze wist niet hoe snel ze naar boven kon rennen om mij het goede nieuws te vertellen. Ik schrok me een hoedje want ik wist niet dat ze aan het lachen was, ik dacht dat zij ook heel hard aan het huilen was!!!! “Wij gaan samen met z’n tweeën naar Amerika”!!!! “Dit meen je niet”? “Jawel, als jij nou nog één regeltje verder had gelezen, had je gezien dat er grapje stond, het gaat hartstikke goed met hem”. Ik sprong in mijn moeders armen van geluk!!! “Nou kom op dan, koffers pakken, het vliegtuig gaat morgen al”! Nou ik rende naar de zolder, pakte twee koffers, één voor mijn moeder en één voor mij. Snel al mijn spullen bij elkaar rapen. “Heey mam, hoe lang blijven we eigenlijk”? “Twee weken, cool he”? “Ja maar gaat hij dan wel mee terug”? “Nou dat weet hij nog niet”. Opeens had ik er helemaal geen zin meer in. Nou blijven wij maar twee weken bij Henk en dan gaan wij gewoon weer terug naar huis, wat hebben we daar nou aan. Maar, ik kan het mijn moeder nu niet aandoen om te zeggen dat ik niet meer wil gaan. Ach, weet je wat, ik zie Henk gewoon weer, dat is toch super cool. Even later stonden de koffers ingepakt en wel in de gang. “Nou gaan we lekker slapen want morgen moeten we niet moe zijn”, zegt mama. “Nou welterusten”. Die nacht kon ik niet goed slapen. Ik wist niet of ik hem nog zou herkennen, misschien zag hij er wel heel anders uit, misschien wil hij mijn lieve broer niet meer zijn!!!! De volgende ochtend stonden mijn moeder en ik vroeg op want we moesten het vliegtuig natuurlijk niet missen. We laden alle spullen in de auto en vertrokken. Toen we op het vliegveld zaten moesten we even wachten. Tring tring, de telefoon van mijn moeder ging. En je raad het al het was Henk. Toen mijn moeder klaar was met bellen zij mijn moeder dat hij ons zou ophalen met de auto bij het vliegveld. Dat vond ik leuk want dan herken ik hem denk ik sneller. Iemand roept om dat wij naar ons vliegtuig kunnen. We moeten een klein stukje lopen. We staan nu in de rij, er staan nog twee mensen voor ons. Onee…….