DE HELD HENK SUKKEL
Steeds weer hoor ik dat liedje in mijn hoofd.
Het gaat er niet meer uit.
Het gaat er nooit meer uit.
Toen ik zo jong was als jullie zong ik ook wel eens een paar regeltjes.
Ik zong: “Oh Rosemary… quu baad joe…”
Maar dat was helemaal fout!
Het moest zijn: “Oh Rosemary, I love you…”
Ik kon, geloof ik, nog geen Engels…
Maar nu, nog geen maand geleden, heb ik de cd gekocht waarop Slim Whitman dit liedje zingt!!
Ik heb dit liedje “Rosemary” op “repeat” gezet en eindeloos beluisterd, zodat mijn dochter, die met ons mee op vakantie gaat naar Italie, zei: “EEN ding neem je NIET mee op vakantie en dat is deze cd!!”
Hoe kan ze dat nou zeggen?
Zo’n mooi liedje!
Luister maar!- Slim Whitman: Oh Rosemary… -
Terwijl ik dit verhaal schreef zette ik dit liedje ook weer op “repeat”. Steeds weer zong Slim Whitman deze song en steeds harder, steeds luider!
Overal in de straat hoorde ik deuren slaan en auto’s gierend wegrijden… weg…. weg…van die harde Rosemary-klanken! Weg van die gekke zanger Slim Whitman met zijn overslaande stem!!Maar… in mijn hoofd… wordt dit liedje niet gezongen door Slim Whitman……in mijn hoofd wordt het gezongen door…
…Henk Sukkel…
Henk Sukkel? Wat een rare naam!
Ja. Maar zo heette hij echt. Of moet ik zeggen: zo heet hij echt?
Henk Sukkel is mijn pleegbroer.
Hij is wel 8 jaar ouder dan mij.
Mijn ouders namen hem in huis.
Ik was dol op hem, mijn grote, mijn enige grote broer.
Ik speelde met hem.
Hij maakte samen met mij een aardbeientuintje. Er groeide een taai soort onkruid met heel lange, sliertige wortels: kwekken. Die verstikten de aardbeien, dus we haalden die kwekken er steeds weer uit. Henk maakte er een grapje van en noemde de kwekken “kwik-kwak”.
Henk leerde mij dammen en speelde Stratego met mij en stal mijn gebakken aardappelen van mijn bord.
Sterk, Henk was niet groot, maar wel sterk. Hij had sterke, taaie spieren. Ik was trots op mijn grote, sterke “broer”.
Hij had lichtblauwe pretogen, blond haar, met een slag erin.
Hij hield van atletiek. Hij liep heel hard. Ik ging ook hardlopen…
Maar Henk woonde niet de hele tijd bij ons thuis. Toen hij 16 jaar was meldde hij zich vrijwillig aan bij de marine om matroos te worden. In 1953 voer zijn fregat naar Korea om daar te vechten.
Ik was toen nog niet zo oud. Ik besefte wel dat de oorlog in Korea gevaarlijk was.
Gelukkig kwam Henk heelhuids weer thuis…
Maar hij vertelde niets van wat hij daar beleefd had.
Henk was wel een andere Henk geworden.
Hoe dan?
Hij was een HELD voor mij…En hij speelde trompet.
En hij speelde gitaar.
En hij zong mooie liedjes met overslaande stem…
Hij zong…. ROSEMARY….
Oh Rosemary… quu baad joe… o nee… I LOVE you…
Later, toen hij niet meer in Nederland woonde, vond ik een foto van hem met een meisje... Was dat… Rosemary…?
Henk was mijn held...
En hij werd nog meer held toen hij een groot, zwaar, glimmend, blauw, ronkend, knallend MONSTER kocht… de..
HARLEY DAVIDSON !!, 750 c!
Het was een Harley uit 1942...
Amerikaanse soldaten hadden er op rondgereden, toen zij Europa bevrijdden… het was een Amerikaanse legermotor… de kogelgaten zaten er nog in…
VROEMMM… VROEMMM… op een Harley zit je niet krom voorovergebogen… nee… op een Harley zit je RECHTOP, fier, je armen zijn bijna niet lang genoeg om het kolossale stuur vast te houden! Het zadel veert als een luchtkussen! In de leren tassen met glimmende knoppen vervoer je de machtige spullen van de onoverwinnelijke held… Valbeugels beschermen je…
EEN knalpijp is niet voldoende. TWEE knalpijpen voeren de hete gassen af die de machtige cilinders laten ontploffen.
Eens zat ik bij Henk voor op de Harley Davidson. De motor ronkte vriendelijk. Ik zat goed. Henk gaf gas, draaide robuust aan het rechterhandvat.
Rengg… rranggg… rronnggggg… daar RAASDEN we weg. Mijn haren vlogen op. De wind woei in mijn ogen. Een straaljagergevoel in mijn maag.
“Rustig maar,” zei Henk, “er kan je niks gebeuren…”
Henk hield van avontuur… hij hield van de verre horizon.. en wat daar achter ligt…
Niet lang nadat hij bij de marine was gestopt… is hij ge- emigreerd naar Australie.
En daar… in Australie… bouwde hij een boot… een grote boot…
Hij stuurde er foto’s van op… dat hij bezig is met het bouwen van de boot.
Met die boot wilde hij varen. Want hij had matrozenbloed.
Hij schreef: “ Misschien vaar ik wel met de boot naar Mexico. Daar worden de Olympische Spelen gehouden…
Maar ach… ik heb NOOIT meer wat van hem gehoord… Brieven die ik schreef kwamen ongeopend terug… hij woonde niet meer op dat adres in Australie…
Een vriend van hem, Louis Prima, zei: “Er zat een straaljagermotor in zijn boot… Bemoei je je er maar verder niet mee… hij is een avonturier…”
Wat moest ik hier nu van denken…??
Wat heeft Henk met die snelle boot gedaan?
Heeft hij Rosemary nog ontmoet?
Ik heb VEEL aan Henk gedacht…
…en net toen ik even niet aan hem dacht… bracht de postbode een BRIEF… een BRIEF… uit AUSTRALIE… dat kon ik zien aan de postzegel.
Mijn hart begon sneller te kloppen…
Wat ?!? Mijn hart begon te ronken als een Harley Davidson !!
En in mijn hoofd zong schril en heftig dit lied…..
…. “Rosemary” …
Jan van Lenthe / 1 mei 2007
