Stom…

‘Hoe kom je daar dan aan?’ vroeg Sarah aan haar vader Joppe. En ze knikte erbij in de richting van het restje ballon op tafel. ‘Zo’n ballon hebben wij ook. We zagen hoe hij vanuit de Blauwpolder in onze richting kwam drijven. Er zat een glazen buisje aan met iets van cijfers.’ Joppe deed alsof de ballon en het verhaal van Sarah hem niet interesseerden, maar Sarah kende haar vader wel zo goed dat ze onmiddellijk zag dat hij iets voor haar te verbergen had. Gelukkig voor Joppe was tante Kasja meegekomen. Joppe deed net alsof hij het verhaal over de ballonnen niet hoorde en wilde van zijn schoonzus alles weten over het leven in Marokko, de familie, het dorp waar Joppe met zijn vrouw, de moeder van Sarah en de zus van tante Kasja, enkele jaren woonde. ‘Hé, laten we het vieren dat je bij ons bent en lekker met z’n allen uit eten gaan,’ stelde hij voor. Sarah en Jordi wilden maar al te graag mee en met zijn vieren stapten ze in de kleine motorboot die achter de woonboot in het water lag. ‘Ik weet een leuk restaurantje hier niet ver vandaan. Je kan het alleen te water bereiken,’ vertelde Joppe. Behendig stuurde hij even later het kleine vol beladen bootje door het kanaal.

Ze meerden af bij het restaurant. Via een lange houten steiger liepen ze in de richting van het eethuisje. Het zag er heel gezellig uit. Prachtig verscholen tussen het riet met een schitterend uitzicht over het Zwanenwater. Het namiddagzonnetje zorgde voor een heel speciale sfeer. Op het terras vertelde tante Kasja honderduit. De kinderen hingen aan haar lippen. En ondertussen dacht Joppe na. Hoe had hij zo dom kunnen zijn om het ballonnetje te vergeten?  De kinderen hadden het direct opgemerkt. Ze zouden er vast op terugkomen. Hoe moest hij zich hier nu uit redden? Stom. Stom.