Op het bureau

De vrouw zegt iets dat Sarah en Jordi niet verstaan. Het is wel een mooie zin, hij klinkt als “Le dans de ferliefde pap rika...” Maar het betekent vast iets anders.
‘Call the police!’ roept Sarah. De vrouw knikt en loopt naar de telefoon. Ze praat snel in de hoorn en als ze heeft opgehangen knikt ze vriendelijk naar Jordi en Sarah. Ze wenkt hen de kamer in, waar ze op de bank cola en koekjes krijgen.
Terwijl ze wachten tot de politie komt, bespreken ze de gebeurtenissen van de afgelopen uren. De vrouw verstaat hen toch niet, daar hoeven ze zich geen zorgen om te maken.
‘Alfred moest de diamanten naar Handige Harry brengen,’ zegt Sarah. ‘Dat heeft hij niet gedaan. Hij is er met de buit vandoor gegaan. Waarom?’
Jordi kauwt een koekje. ‘Omdat hij niet met Sluimer wilde delen? Omdat Handige Harry toch niet genoeg wilde betalen?’
‘En waarom wil die Alfred naar Marokko?’ zegt Sarah. ‘Ik wil ook best graag naar Marokko. Maar niet als ik ontvoerd word.’
Jordi haalt zijn schouders op. Er zijn veel vragen, ze hebben heel weinig antwoorden.
Een politiewagen stopt, twee agenten stappen uit en bellen aan. De agenten begrijpen geen woord van wat Jordi en Sarah zeggen, maar de diamanten vertellen een duidelijk verhaal.
Niet veel later zitten Jordi en Sarah in de politiewagen en zijn ze op weg naar het bureau. Daar zit een tolk voor hen klaar, een vrouw die alles  kan vertalen wat er gezegd wordt.
Ze vertellen hun verhaal nóg eens. De agenten luisteren aandachtig en stellen af en toe een vraag.
Hebben ze het kenteken van Alfreds auto? Nee, daar hebben ze niet op gelet. Ze weten wel dat het een witte auto was. Zo’n Japans merk.
De agenten zuchten. Dat wordt lastig zoeken.
‘We moeten jullie ouders bellen,’ zegt de tolk. ‘Terug naar huis gaan is niet zo’n goed idee. Stel je voor dat die Sluimer jullie ziet.’
‘Of zijn nichtje, zeurkous Amanda!’ zegt Sarah.
En dan moet ze uitleggen wie Amanda is en wat ze ermee te maken heeft.
Als Sarah klaar is, belt een van de agenten naar Dille’s woonboot, maar er wordt niet opgenomen.
‘Ach!’ zegt Sarah geschrokken. ‘Stom, onze telefoon ligt in het water.’
‘En wij hebben geen telefoon,’ zegt Jordi.
Er zit dus niets anders op dan dat ze naar huis gebracht worden.
‘Jullie moeten onderduiken,’ zegt de tolk. ‘Niemand mag weten dat jullie weer terug zijn. Wij gaan intussen op zoek naar Alfred.’
Dan herinnert Sarah zich iets. Zij zocht naar papieren toen Jordi het zakje met geld en diamanten vond. Ze heeft toen haastig iets in haar broekzak gestopt. Ze voelt en haalt een verfrommeld stuk papier tevoorschijn.
Op het papiertje staat alleen een getal: 372 3748571.
‘Geweldig!’ zegt een van de agenten. ‘Dit kan een telefoonnummer zijn, of het nummer van een  bankrekening of de code van een kluis. Daar komen we snel genoeg achter.’
Sarah glimt. ‘Ach ja,’ zegt ze. ‘De vrouwen van de Touaregs  zijn altijd slim.’
Als ze even later het kamertje uit lopen en naar de hal van het politiebureau gaan, staat Jordi opeens met een schok stil. Hij ziet twee bekende gezichten.
‘Kijk…’ zucht hij en hij wijst.
Bij de balie staan Sluimer en Amanda. Ze praten met een agent achter de balie.