De grot

Het was al te laat…. Jordi was er niet meer. Hij was weg, voor altijd weg, dacht Sarah. Niks kon hem meer helpen. Sarah huilde. Wat moest ze doen…?

Jordi werd wakker. Zijn hoofd deed pijn. Hoe ver was hij wel niet gevallen? Een eind, aan zijn hoofd te voelen. Zijn hoofd bloedde. Hij stond langzaam op. Het was er wel donker waar hij nu was, maar zijn ogen waren al een beetje gewend. Hij ging lopen, op zoek naar een uitgang.

Sarah was nog steeds verdrietig, maar ze voelde dat Jordi nog leefde. Ze moest iets doen! Misschien kon de geest van de Blauwpolder haar helpen. Sarah riep: ”Geest je moet me helpen!”
“Ik kan je niet helpen, je moet het alleen doen,” antwoordde de geest.
“Help me alstublieft!”
De geest vervaagde. “Ik moet weg…”
“Wat moet ik doen, hoor je me, wat moet ik doen,” smeekte Sarah wanhopig. “Vind het zwaard en red de kinderen…” De geest was weg.

Jordi liep en liep, maar had nog steeds geen uitgang gevonden. Hij dacht aan Sarah. Opeens zag hij wat licht. Laat het alstublieft een uitgang zijn, dacht Jordi. Hij had geluk. Het was een opening, maar hij kon er niet door, hij was te groot.
“Hier ben ik! Help! “ schreeuwde Jordi.

Wat was dat. Hoorde Sarah iets?
“Sarah, help me!” hoorde Sarah iemand roepen.
Het klonk als... als Jordi…!
“Jordi waar zit je?”
“Hier, in deze grot onder de grond.”
“Oké, ik kom eraan!”
Sarah liet zich door de opening naar beneden glijden. Ze kwam met een bonk op de harde grond terecht. Ze was blij. Eindelijk weer bij Jordi.
“Jordi gaat het met je?”
“Goed, alleen een beetje last van mijn hoofd.”
“Kom, we moeten het zwaard vinden, Jordi.”
Ze gingen op pad. Het was koud in de grot. Hun ogen waren gelukkig wat aan het donker gewend. Het was er glibberig en er zaten stukken mos op de stenen. Ze hoorden water stromen.
“Ik denk dat we bij een riviertje komen,” zei Jordi tegen Sarah.
“Fijn, ik heb zo’n erge dorst,” zei Sarah. “Ik heb al heel lang niets meer gedronken.”
Daar zagen ze het water glinsteren.
“Kom snel, Sarah, daar ligt een bootje, die ligt er vast niet voor niets.”
Sarah dronk zo snel als ze kon nog een slok van het water uit het riviertje. Jordi zat al in de boot.
“Kom nou Sarah, onderweg heb je nog genoeg te drinken.”
Sarah stapte in en Jordi zette zich af van de kant. Daar gingen ze. Het ging sneller dan ze hadden verwacht. Het riviertje maakte ineens een scherpe bocht en Sarah viel om en rolde over de bodem van het bootje. Jordi kon haar nog net vastgrijpen, anders was ze er misschien wel uit gevallen. Sarah kwam weer omhoog. Voor zich zag ze ineens licht, het was een zilverachtig licht. Yeah! Het zwaard! Ze klommen snel uit de boot en renden zo hard mogelijk naar het zwaard. Het was een mooi bewerkt zwaard met het wapen van de Blauwpolder! Jordi greep het zwaard. Hij probeerde het eruit te trekken, maar het wou niet.
“Sarah kom helpen!”
Sarah trok mee. Ze hoorden geknars. Ze zagen de steen waar het zwaard in stond barsten. Het zwaard kwam eruit en een fel licht verlichtte de grot voor een paar seconden, daarna werd het mistig in de grot. Ze hoorden de geest weer.
“Jullie hebben het zwaard gevonden! Toen jullie het zwaard uit de steen trokken, zijn de kinderen gered. Alle kinderen die de diamantroof wilden stoppen. Alleen jullie is het gelukt doordat jullie het samen hebben gedaan! Ik breng jullie terug naar de Blauwpolder.”
“Hoe gaat het nu verder met Handige Harry?” vroeg Sarah aan de geest.
“Als jullie me het zwaard geven, reken ik af met Handige Harry en met Sluimer en Amanda. Kom hier over twintig jaar terug...”

Ze waren weer terug bij het huis van Jordi. Dille kwam het huis uit stormen met Joppe achter zich aan.
“Sarah, Jordi, waar zijn jullie geweest?” zei Dille.
Haar ogen waren rood. Zo te zien had ze gehuild.
“We zijn Sluimer en Amanda achterna gegaan om de diamantroof te stoppen. We hebben het zwaard uit de steen getrokken en de kinderen gered en …en…” stotterde Sarah.
“Wat een verhaal… Gaan jullie nu maar uitrusten, dan praten we daarna wel verder...”

20 jaar later...

Sarah en Jordi liepen over het bergpad. Ze zagen een oud, verrot huisje staan op een open plek in de bergen.
“Dat huisje doet me ergens aan denken Sarah, zullen we het huisje binnengaan?”
“Ja, dat is goed,” antwoordde Sarah.
Ze liepen richting het huisje. Sarah deed voorzichtig de deur open. De deur kraakte. Ze waren binnen. Het rook er muf. Er zaten spinnenwebben in de hoeken van de kamer. Opeens zag Jordi wat glinsteren. Hij liep erheen en pakte het op.
“Sarah, dit lijken wel diamanten …”

tekening door Niels Dekker, groep 7