Een tik op het hoofd

‘Meen je dat echt? ‘ vroeg Jordi. ‘Wil je er zelf achter aan? Is dat niet gevaarlijk? Stel je voor dat Sluimer ons herkent.’
Sarah zoog op haar paprikarode onderlip.
‘Hmm,’zei ze. ‘Eigenlijk heb je wel gelijk. ‘t Is best link. Weet je wat we gaan doen? Vermommen. Dille heeft kleren genoeg.’
Met zijn tweeën stoven ze de trap op.

Onzeker liep Jordi langs de kast. Wat moest hij kiezen? Hij had niet het gevoel dat zijn lijf echt was gemaakt voor vrouwenkleren.
‘Schiet nou op,’ spoorde Sarah hem aan. Ze liet een jurk van Dille over haar hoofddoek glijden.
Jordi sloot zijn ogen en dwaalde met zijn handen tussen de kleren van zijn moeder.
Met zijn ogen dicht trok hij een hanger uit de kast.
‘Prima keus,’ lachte Sarah, ‘past precies bij je.’
Het duurde even voor Jordi in de gaten had wat hij had gekozen. Een halflange broek met een korte jas.
‘Aandoen,’ commandeerde Sarah.
Jordi schopte zijn schoenen uit en schoot in de kleren.
´Volgens mij mist daar nog iets.’
Sarah wees naar Jordi’s borst.
‘Wacht ik help je.’
Ze greep twee paar sokken uit de mand en propte ze onder het jasje.
‘Sexy,’ lachte ze. Een figuurtje als een Marokkaanse buikdanseres.’
Jordi bekeek zichzelf in de kastspiegel. Hij zag een sullig type met dikke borsten, een stukje bloot been en vuile afgezakte sokken. Over zoiets kon zelfs hij geen mooie zin maken.
‘Je moet nog schoenen met hakken.’
Jordi schudde zijn hoofd. ‘Dat doe ik niet,’zei hij. ‘Ik wil mijn eigen schoenen aan, anders kan ik niet rennen.’
‘Maar nog wel iets op je hoofd,’ besliste Sarah. ‘Anders ziet iedereen dat je een jongen bent.
Ze pakte een hoed met een grote rode bloem en trok hem over Jordi’s oren.
‘Zo ben je héél mooi,’ zei ze. ‘Kom op we gaan.’

In de Blauwpolder begon het al behoorlijk donker te worden. Alleen aan de horizon, boven de rietvelden hingen nog oranje rode strepen.
‘Zouden ze er nog zijn,’ fluisterde Sarah.
Ze waren nu vlakbij de struik waar Sluimer zijn koffertje had begraven.
Jordi zakte door zijn knieën en gluurde door de takken. Achter het bosje was niemand.
‘Hebbes!’
Jordi voelde een tik op zijn hoofd en zakte in elkaar.
‘Wat doet u?’gilde Sarah.
Langzaam opende Jordi zijn ogen. Naast hem stond dun iel mannetje. In zijn hand had hij een schepnet.
‘O, sorry mevrouw. Het was niet mijn bedoeling om u te raken. Ik zocht nachtvlinders en zag eentje op die rode bloem. Maar ik wist niet dat u daar onder zat.’
De man stak zijn hand uit en hielp Jordi overeind.
‘Nogmaals mijn excuses, mevrouw.’ Het mannetje trok zenuwachtig met zijn mond.
‘Kan ik misschien iets voor u doen om eh… het weer goed te maken?’
Jordi schudde zijn hoofd, maar Sarah greep hem bij zijn arm.
‘Misschien wel,’ zei ze. ‘Heeft u twee mannen gezien?’
Het iele mannetje knikte.
‘Ja,’zei hij, ‘een paar minuten geleden. Ik heb ze nog gegroet. Ze liepen die kant op. De grootste had een koffertje in zijn hand.’