Michiel keek met een verbaasd gezicht naar Sarah en Jordi, met het koffertje in zijn hand.
“Van wie zou die zijn?” zei Michiel.
Toen hij het koffertje heen en weer schudde hoorden ze iets rinkelen.
“Wat zou er in zitten?”
Jordi en Sarah keken elkaar aan, een beetje blozend, fluisterden even wat en vertelden  toen Michiel het hele verhaal, over Sluimers koffertje en diens verdwijning, het kokertje met de getallen en de vreemde man met wie ze hem hadden horen praten. Na het verhaal waren ze het er alle drie over eens. Ze moesten Sluimer zoeken om erachter te komen wat er allemaal aan de hand was. Ze spraken af om niets tegen hun ouders te zeggen, die begrijpen dit soort dingen niet. Ze besloten de volgende morgen vroeg weg te gaan. Die avond bij het eten vroeg Sarah of ze de volgende dag samen met Jordi naar de boerderij van Michiel mocht gaan om te helpen.
“Is goed,” bromde Joppe met volle mond.
Na het eten pakte Sarah wat eten uit de kast en stopte het in een tas. De volgende morgen is Sarah vroeg wakker. Ze kleed zich aan en pakt vlug de tas met eten. Voorzichtig sluipt ze door de kamer, het is tenslotte voor papa ook vakantie, die wil ook wel eens uitslapen. Bij het huis van Jordi aangekomen ziet ze dat die ook al staat te wachten. Samen lopen ze richting de woonboot van Sluimer, waar ze met Michiel hebben afgesproken. Net als ze de hoek om lopen zien ze bij de woonboot van Sluimer een boot met hoge snelheid vertrekken, grote golven achter zich latend.
”Wie zijn dat?” zegt Jordi.
“Ze komen bij Sluimer vandaan,” zegt Sarah.
Sarah en Jordi zien nog net twee gedaanten op de boot.
”De golfjes nemen de donkere gedaantes mee in de vroege morgen,” zei Jordi. Op dat moment kwam Michiel vanaf de andere kant aangerend.
 “Zagen jullie dat ook?”
“Kom er achteraan,” zei Jordi.
Achter de woonboot van Sluimer lag een klein motorbootje, die gebruikte Sluimer voor het vissen. Dat bootje kwam nu wel erg goed van pas. Na wat gepruts kregen ze het motortje aan de praat en even later voeren ze over het kanaal in de richting waar de snelle boot ook heen was gegaan, terwijl de motor rustig pruttelde.
Rond half zes, als ze al een flink eind onderweg zijn en het al wat lichter begint te worden, ziet Sarah ineens dat Michiel een beetje bleek ziet. Net als ze wil vragen of het wel goed met hem gaat zegt Michiel ineens:
”Wow, wat een avontuur, ik ben blij dat ik mee mag.”
Om hen heen begonnen de dieren wakker te worden. Vogels fluiten en eenden snateren. Al die tijd werd er bijna niet gesproken. Ineens zien ze een stukje verderop een boot aan een steiger liggen.
“Het is de boot van vanmorgen,” roept Michiel opgewonden. Ze sturen hun bootje naar de kant en gaan aan wal. Voorzichtig sluipen  ze van boom naar boom richting de steiger met de boot. Als ze dichterbij komen zien ze dat het inderdaad de boot is die ze eerder bij Sluimers woonboot ook hadden gezien. Er was niemand te zien. Nergens was een huis te bekennen. Ze stonden midden in een bos. De bomen stonden dicht op elkaar. De enige plek waar ze heen konden was het pad dat vanaf de steiger het bos in liep. Heel voorzichtig slopen ze het bos in. Om hen heen was het stil. De vogels die net nog zo vrolijk floten leken te zijn verdwenen en het enige wat ze hoorden waren hun eigen voetstappen. Steeds verder lopen ze het bos in. Opeens Staat Jordie stil.
“ssssssst,” sist hij.
“Ik hoor wat, vlug verstop je!”
Snel duiken ze achter een struik.
“Wat is er,” zegt Sarah, die niets heeft gehoord, maar dan horen ze heel duidelijk voetstappen, die steeds dichterbij komen. Tussen de struiken door turen ze naar het pad. Dan zien ze een schim voorbij lopen, in de richting van de steiger.
“Kijk…..gele laarzen,” fluistert Jordi.
Als de schim is verdwenen, komen ze voorzichtig het bosje uit. In de verte horen ze de motor van de boot starten.
“Kom we gaan verder,” zegt Michiel.
Een stukje verder zien ze door het bos, dat wat minder dicht begint te worden, een klein huisje staan. Uit de schoorsteen komt een pluimpje rook.
“Wat doen we nu?” zegt Sarah.
Ze kijken elkaar met gespannen gezichten aan.
“We gaan kijken, we zijn hier niet voor niets,” sprak Jordi stoer.
Behoedzaam slopen ze in de richting van het huisje. Omdat er zoveel bomen en struiken waren was het vrij gemakkelijk om ongezien in de buurt te komen. Toen ze met hun ruggen tegen de muur van het huisje stonden klopte hun hart hen in de keel. Het was Michiel die als eerste naar binnen durfde te kijken.
“Wat zie je,” fluisterde Jordi.
“Het is Sluimer…..hij zit vastgebonden op een stoel,” zei Michiel met een beefstem.