‘Aaaaah!!’ gilde Sarah.
“We moeten iets doen!” zei Jordi paniekerig. ‘Kom we halen Papa en Dille op.’
Ze renden zo hard als ze konden naar de woonboot. Toen ze helemaal buiten adem de woonkamer binnen gestormd kwamen, stond hen een vreselijke verrassing te wachten…..Op de bank zaten Dille en Joppe uitgebreid te zoenen.
‘..Bah !!’ riepen Jordi en Sarah tegelijk.
Geschrokken keken Dille en Joppe naar de twee kinderen die met een heel vies gezicht in de deuropening naar hen stonden te kijken.
“Jullie zouden toch buiten spelen?”
Opeens wist Sarah weer waarom ze ook alweer terug waren gegaan en begon ze opgewonden te schreeuwen:
“Jullie moeten meekomen! “
“We hoorden stemmen in het bos, en toen gingen we kijken en toen zagen we Sluimer bewusteloos op de grond liggen met een bult op z’n hoofd.”
Joppe en Dille keken haar niet begrijpend aan en daarom riep Jordi:
”Kom mee…….snel!”
Sarah en Jordie renden al weer weg, gevolgd door Joppe en Dille. Aangekomen op de plek waar zo-even Sluimer bewusteloos op de grond had gelegen, keken Jordie en Sarah verbaasd om zich heen,…………..waar was Sluimer? Hij was weg. Hij lag er niet meer. Dille en Joppe die ook aan kwamen lopen zagen de kinderen, maar geen bewusteloze Sluimer.
“Wat is dit voor grap!” bromde Joppe. “Moesten jullie ons hier voor laten komen?” “Waar is Sluimer dan?”
“Hij was er echt hoor,” hield Sarah vol, maar Dille en Joppe geloofden hen niet.
“Hij zal wel gewoon thuis zijn,” zei Dille. “Kom dan gaan we even kijken.”
Met z’n vieren liepen ze in de richting van de woonboot van Sluimer, die een stukje verderop lag. Aangekomen bij de boot van Sluimer, zagen ze dat de deur open stond.
“Sluimer, ……….Sluimer,” riep Dille, maar geen gehoor. Voorzichtig duwde ze de deur verder open en liep de oude woonboot binnen. In de boot was het een enorme rotzooi, alsof er net een windhoos was geweest die alle meubels had vernield en door de kamer had verspreid.
Even was het stil.
”Kapotte stoelen dansen vrolijk Salsa,” sprak Jordi toen. Sarah keek haar vader aan en zei:
”Zie je wel dat er iets met Sluimer is.”
“Ach die ouwe doet wel vaker rare dingen,” sprak Joppe terwijl hij wegliep. “Kom Dil… we gaan.”
Dille en Joppe liepen richting de boot van Joppe. Jordi en Sarah bleven achter op de dijk.
“Hey….wat staan jullie daar te smoezelen,” hoorden ze iemand zeggen. Het was Michiel de Rode. Zoals altijd met z’n laarzen aan. Michiel is het vriendje van Jordi en hij woont een eindje verderop in een boerderij samen met z’n ouders, zusje en 100 koeien.
“Kijk eens wat ik net heb gevonden.” Triomfantelijk laat Michiel een munt zien. “Het is er een uit 1975….en die had ik toevallig ook nog niet.”
Michiel spaart oude guldens, dat wist Sarah wel, dat die nu nog zomaar op straat lagen vond ze wel wat vreemd.
“Heb je toevallig iets vreemds gezien?” vroeg Jordi.
“Behalve deze mooie gulden uit 1975 bedoel je?.............eeeh…nee..hoezo?”
“Zomaar,” zei Sarah. “Kom Jordi….we moeten gaan.”
De volgende morgen gingen Jordi en Sarah vroeg op pad. Jordi met een schep over zijn schouders. Toen ze vlak bij de plek waar ze Sluimer de koffer hadden zien begraven waren, hoorden ze geritsel tussen de struiken. Stokstijf stonden ze stil. Tot hun opluchting zagen ze de hond van Michiel uit de bosjes komen. “Wat doe jij hier helemaal alleen,” vroeg Jordi.
“Hij is met mij aan de wandel,” klonk er opeens vanachter de struik. En even later zagen ze ook Michiel de bosjes uit kruipen.
“Hij was er tussenuit geglipt.” Michiel trok wat takjes uit z’n knal rode haar. Terwijl Jordi, Sarah en Michiel wat stonden te kletsen, ging de hond er opnieuw vandoor. Michiel zette de achtervolging in. Toen hij een eindje verder was, hoorden ze hem opeens zeggen:
”Huh?.......Wat heb jij nou opgegraven?”
Jordi en Sarah renden snel naar de plek. Daar zagen ze Michiel met het koffertje in z’n hand.
“Kijk….dit heeft Max net opgegraven”.