VAST

 ‘Hè?’
‘Wordt dáár nou zoveel heisa om gemaakt?’
Jordi zag de inhoud van de koffer,  keek op naar Sarah en Katinka en keek wéér naar de koffer.
Katinka en Sarah waren net zo verbaasd als hij. Ze hadden goud verwacht, pakken bankbiljetten, misschien een pistool, maar niet dít.
‘Waarom wil Sluimer een koffer met deze zooi begraven?’ vroeg Katinka.
‘En waarom moest die koffer van die enge Martin weer worden opgegraven?’ vulde Sarah aan.
Jordi dacht na. Wat had Martin ook alweer gezegd met zijn kille stem?
“Het zou niet onopgemerkt blijven”… En “het zou niet zo snel in beslaggenomen worden”.
Dat klopte wel. Er zaten stempels in de koffer, pennen en flesjes inkt. Dat zou inderdaad niet snel in beslaggenomen worden. Wat moest de politie met stempels, inkt en pennen.
Er schoot hem een prachtige, nooit eerder verzonnen zin te binnen: zij maakten beslag van inkt, pennen en stempels.
Katinka was de eerste die iets uit de koffer durfde op te pakken. Een langwerpig  stempel met een metalen handvat. Sarah en Jordi kwamen naast haar staan.
‘Wat staat erop?’ zei Sarah.
‘Krullen en stippen,’ zei Katinka, ‘maar ik kan het niet echt goed zien. ‘Kom eens met je arm, Jordi?’
Voordat Jordi het in de gaten had, pakte ze zijn hand, trok eraan en zette het stempel toen op zijn gestrekte onderarm. Jordi zag er opeens uit alsof hij getatoeëerd was.
‘Hee!’ zei hij protesterend, maar hij was net zo nieuwsgierig naar de stempelafdruk als de andere twee. Ze keken aandachtig, zwijgend.
‘Arabisch,’ zei Sarah toen vastbesloten. ‘Zo schrijven ze in Marokko. Maar ik kan het niet lezen…’
Jordi zuchtte. Hebben we eens iets uit Marokko, dacht hij, kan Sarah er niks van maken. Marrokaanse vrouwen konden toch lezen en schrijven?
Katinka pakte een ander stempel op.
‘Deze heeft cijfertjes die je kunt draaien,’ zei ze.
Om ervoor te zorgen dat Katinka hem niet nóg een keer zou stempelen, rolde Jordi de mouwen van zijn shirt omlaag.
‘Eh…372 374…’
‘Nou, laten we maar…’ zei Sarah. Wat ze wilde voorstellen zou niemand ooit te weten komen. Achter hen klonk een gekraak, er was snel geschuifel en  een kille stem zei: ‘Goedemiddag…’
Alsof ze met een zweep geslagen werden, draaiden de kinderen zich om.
‘Ik zie dat deze plek minder veilig is dan de ouwe Sluimer dacht,’ zei Martin.
‘En wisten jullie dat het vernielen van andermans spullen strafbaar is?’
Katinka liet het stempel snel in de koffer vallen.
Martin liep langs haar heen naar de koffer, klapte hem dicht en nam hem onder zijn arm.
Onder de kap die hij nog steeds op had, droeg hij een grote, donkere zonnebril. Zijn gezicht was onherkenbaar.
‘Ik begin jullie vervelend te vinden,’ zei Martin. ‘Hoe jullie die deur hebben opengekregen is me een raadsel, maar het zal niet nóg een keer lukken.
Op snelle voeten ging hij naar buiten en smeet de deur dicht. Ze hoorden het rinkelen van een ketting.
Jordi hoefde niet te raden naar wat hij deed. Martin sloot de deur af met een ketting. Ze zaten gevangen.