Jordi en Sarah waren nog steeds bij Mirro. Sarah stond nog steeds naar de periscoop te kijken.
Mirro fluisterde: ‘Sarah aan de kant, ik hoor wat.’
Mirro kijkt door de periscoop, hij ziet Sluimer en Marten lopen met het koffertje.
‘Laat mij eens kijken Mirro!' zegt Jordi.
Hij loopt naar Mirro toe en hij kijkt door de periscoop. Hij ziet hetzelfde als Mirro. Sluimer en Marten rennen weg met het koffertje. Sarah zegt:
‘Kom we gaan er achteraan!’
Even later zien ze dat Sluimer en Marten stoppen bij een smal bospad. Sarah zegt:
‘Gaan jullie mee? Ik sluip dichter bij.”
Mirro en Jordi kijken elkaar aan en knikken. Stilletjes sluipen ze achter Sarah aan.
‘Hier is het,’ zegt Sluimer net iets te hard.
Sarah, Jordi en Mirro kunnen het horen. Marten haalt een schop onder de bosjes weg en begint te graven.
‘Schiet op!’ commandeert Sluimer.
Even later is de kuil diep genoeg zodat het koffertje erin past. Sluimer legt voorzichtig het koffertje in de kuil. Hij zegt:
’Gooi de kuil dicht Marten!’
Jordi weet opeens weer een gekke zin.
’De man die een stopcontact ingraaft huppelt even later vrolijk weg met een rokje aan!’
Sluimer en Marten horen het en rennen weg. De drie vrienden zijn zo druk bezig met de zin van Jordi dat ze niet merken dat Sluimer en Marten weg rennen.
‘Ik zie Marten en Sluimer niet meer!’ roept Mirro.
Van schrik trapt Jordi op Sarahs teen. Sarah schreeuwt luid:
‘Au! In Marokko trappen ze nooit op iemand z’n tenen, want daar rijden ze buiten altijd op kamelen!’
Ze willen terug gaan maar weten opeens niet meer waar ze vandaan kwamen. Jordi zegt: ‘Volgens mij moeten we deze kant op.’
Mirro en Sarah lopen achter Jordi aan. Na tien minuten lopen komen ze bij een drukke weg. Die volgen ze.
‘Ik ben moe, zullen we even stoppen?’ zegt Sarah buiten adem.
Even later zien ze een huisje aan de overkant van de weg. Het is zo’n drukke weg, dat ze bijna niet kunnen oversteken.
‘Kom op nu oversteken!’ roept Mirro.
Nadat ze waren overgestoken zagen ze Marten en Sluimer lopen in de richting van het huisje. Ze volgen Sluimer en komen aan bij het huisje. Ze verstoppen zich in de bosjes en zien dat Sluimer iets invoert. Dan sluipen Jordi, Sarah en Mirro dichterbij. De deur gaat open. Marten en Sluimer lopen naar binnen.
‘Ik weet het! Dat briefje met die cijfers is een code om de deur van het huisje te openen!’ zegt Sarah ineens.
Ze voelt in haar zak, want daar had ze het briefje in gedaan. Sarah schrikt en zegt:
‘Het briefje is weg!’
Mirro zegt: ‘Wat! Kom mee!’
Ze lopen naar de deur en ze hebben heel erg veel geluk, want hij staat nog open! Sluimer is vergeten de deur dicht te doen. De drie vrienden gaan naar binnen en horen Marten zeggen: ‘Weet je zeker dat die kinderen niet weten waar we het koffertje hebben verstopt?’
Sluimer zegt:
‘Denk je nou echt dat die ukkies daar komen!’
Plots moet Jordi niezen.
‘Hatsjie’.
‘Gezondheid,’ zegt Sluimer.
‘Ik moest niet niezen!’ zegt Marten verontwaardigd.
Sluimer kijkt om het hoekje en ziet Mirro, Sarah en Jordi. Ze rennen zo hard als ze kunnen weg!
‘Kom op er achter aan!’
Ze rennen en rennen, Mirro kijkt om en ziet Sluimer en Marten niet meer. Hij zegt:
‘We zijn ze kwijt!’
Ze lopen verder, maar merken niet dat Marten en Sluimer hen toch nog volgen.

In de Blauwpolder was de vader van Sarah nog steeds bezig met zijn motor. Sarah was al een tijd weg en Joppe had al een paar keer op de scheepsbel gedrukt en werd nu wel een beetje ongerust. Hij dacht:
”Ik ga Sarah en Jordi zoeken.”
‘Sarah, Jordi! Waar zijn jullie in vredesnaam! Geen spelletjes meer! Waar zijn jullie nou?’ roept Joppe zo hard als hij kan.
Maar hij krijgt geen antwoord. Sarah, Jordi en Mirro zijn nog steeds op de terugweg naar huis. Ze zijn helemaal uitgeput, daarom zijn ze weer even gestopt.
‘Jordi? Ik heb dit niet op de heen weg gezien. Jij wel?’ vroeg Sarah stotterend.
‘Ach… we gaan nu verder hoor, ik ga dit stuk niet meer terug lopen. Ik zie al een paar huisjes in de verte staan. Laten we daar maar heen gaan,’ zegt Jordi overtuigend.
Sluimer en Marten zaten achter de bosjes zodat de drie vrienden hen niet konden zien. Marten fluisterde tegen Sluimer:
‘Weet je echt wel zeker dat ze niet weten waar het koffertje ligt? Je weet wat er kan gebeuren als ze het in de handen krijgen.'
Even later komen ze aan bij een dorpje. Mirro vraagt aan Jordi:
‘Waar zijn we? Jij wist het toch zo goed?’