‘Sneller!’ gilde Jordi. Hij had zijn duimen in zijn vuisten gepropt en holde over het modderpad. Een meter achter hem liep Sarah en daar weer vijf meter achter kwam Sluimer. Zijn gele laarzen sopten in de vochtige aarde en de flappen van zijn lange regenjas wapperden rond zijn benen. Het waren niet de meest handige kleren om te rennen.
‘Stoppen!’ hijgde Sluimer, maar Jordi en Sarah holden verder.
Sluimer bleef staan. Hij drukte zijn handen tegen zijn borst, boog voorover en haalde diep adem.
‘Wacht nou toch,’ riep hij. ‘Niet bang zijn. Angst bevriest je denken.’
Een seconde aarzelde Jordi. Nooit eerder had hij Sluimer zoveel woorden achter elkaar horen zeggen. En eigenlijk was het best een mooie zin.
Hij keek over zijn schouder en zag de man in zijn lange regenjas weer in beweging komen. Jordi’s twijfel verdween. Sluimer wilde hen nog steeds pakken.
‘Daar naar links, Sarah,’ gilde hij en hij wees naar de rietvelden van de Blauwpolder.
Naast elkaar renden ze het smalle pad in. De metershoge rietstengels kwamen steeds dichterbij. Als ze daar waren, konden ze uit honderden plekken kiezen om zich te verstoppen.
Nog een keer draaide Jordi zich om.
‘Hij volgt ons nog steeds,’ hijgde Sarah.
‘Ja,’ antwoordde Jordi. ‘Vlug, naar het riet.’
Hij pakte Sarahs hand en trok haar met zich mee.
Met zijn vrije arm sloeg hij de stevige stengels opzij en vocht zich het rietveld in. Na een meter of dertig bleef hij staan en deed zijn vinger tegen zijn lippen.
Sarah en Jordi luisterden. Ze hoorden hoe de wind de rietpluimen bespeelde. Een symfonie van wuivende en ritselende geluiden.
‘Psst.’
Tegelijk draaiden Jordi en Sara zich om.
Laag bij de grond zagen ze een gezicht. Het was een jongen, hij wenkte hen.
‘Kom,’ fluisterde hij.
Jordi aarzelde, hij keek naar Sarah, maar Sarah knikte.
Op handen en voeten kropen ze achter de jongen aan. Ze volgden een pad. Een smalle gang die was ontstaan doordat er telkens drie of vier rietstengels waren weggeknipt en op de grond waren gelegd.
‘We zijn er,’ fluisterde de jongen en hij wees naar een open plek. Een cirkel, met op de grond een tapijt van pluimen. Er stond een keukentrap met een vreemde ingewikkelde installatie.
‘Wow,’ zei Sarah en ze deed een stap naar voren.
Jordi keek naar de jongen. Hij had korte stekeltjes, droeg een groene broek en een camouflagehemd. Op zijn neus stond een rond, zilverkleurig brilletje.
‘Ik ben Mirro,’ zei de jongen. ‘En dit is mijn commandocentrum.’
‘En wat is dat?’ vroeg Sarah. Ze wees naar een lange pijp op drie poten. Met touwen vastgemaakt aan de keukentrap.
‘Mijn periscoop,’ antwoordde Mirro. En hij haakte zijn duimen achter de riem van zijn broek.
‘Daarmee hou ik de hele omgeving in de gaten. Ik zag jullie en Sluimer aankomen. Een generaal ziet alles, weet je. Is het leuk in die boomhut?’
Jordi’s mond zakte langzaam open.
‘Kun je… die hier vandaan zien?’ vroeg hij?
‘Ik zie alles,’ antwoordde Mirro. ‘Echt alles en ik weet ook waar Sluimer mee bezig is. Trouwens, wat hing er aan die gele ballon?’