De volgende ochtend zaten Jordi en Sarah in de boomhut, terwijl ze druk praatten over wat er gisteren allemaal gebeurd was.
‘Waarom denk je dat Sluimer een koffertje begraaft?’ vroeg Jordi.
‘Geen idee...’ zei Sarah. ‘Maar als Sluimer iets begraaft, dan zal het wel iets zijn dat Sluimer erg belangrijk vindt.’
‘Een koffer?’
‘Nee, wat er in zit!’
Jordi en Sarah begonnen even later weer met Jordi’s gekke zinnen.
‘Ik heb er een: De driepotige rups loopt door het bloemkoolbos.’
‘Een goeie. Schrijf ‘m maar op!’ zei Sarah glimlachend.
Sarah dacht nog even na en zei toen: ‘Ik heb er ook een: De kleine reus eet van de pratende snoepjes.’
‘Oké,’ zei Jordi, terwijl hij het opschreef in zijn schrift. Net toen hij zijn pen op het papier zette, hoorden ze doffe voetstappen. Jordi stond op, net als Sarah, legde zijn schrift neer en ze liepen naar het raam toe. Ze speurden de grond af en ze zagen Sluimer lopen, maar hij was niet alleen. Jordi en Sarah konden de andere persoon niet zien, want zijn gezicht was verborgen achter een zwarte kap. Ze liepen richting de plek waar Sluimer zijn koffertje had begraven en zo te zien waren ze in een heftige discussie.
‘…snap nog steeds niet waarom je het perse wil zien, Marten,’ zei Sluimer.
‘Niet zo hard!’ zei een diepe, kille stem van onder de kap. ‘Ze zouden ons kunnen horen!’
‘Waarom wil je het dan zien?’ vroeg Sluimer bezorgd.
‘Waarom denk je?’ zei de man die Marten heette. ‘Dit kan niet onopgemerkt blijven, Sluimer! Waar heb je het begraven?’
‘Daar, tussen die braamstruiken,’ zei Sluimer wijzend. Jordi en Sarah bogen zich verder voorover, om te kunnen zien wat er zich tussen de struiken afspeelde, maar ze hoorden alleen het geschraap van schoppen, die niet te zien waren toen Sluimer en de man naar de plek liepen waar Sluimer zijn koffertje had begraven. Ze hoorden gekraak en toen zei de man met de diepe, kille stem: ‘Mooi. Ik denk niet dat ze dit zo snel in beslag zullen nemen.’ Ze hoorden een klikje en net toen ze een doffe plof hoorden, nieste Sarah.
Een tel verscheen Sluimer boven de braamstruiken.
‘Wat is er?’ vroeg de man, die zijn hoofd boven de braamstruiken uitstak.
‘O, niks, ik dacht dat ik iemand hoorde,’ zei Sluimer. Ze stonden allebei op en ze liepen weg uit de richting van de plek met het koffertje.
‘Zullen we even gaan kijken?’ vroeg Jordi aan Sarah. Die knikte en ze lieten zich vanaf de stam naar beneden glijden. Ze liepen naar de plek en ze zagen iets wonderbaarlijks; Sluimers koffertje. Net toen ze het koffertje wilden pakken, hoorden ze een stem.
‘Wat doen jullie daar?’ Ze draaiden zich om en ze zagen Sluimer staan. Zijn gezicht stond op onweer. ‘Maak dat je wegkomt!’

Dat lieten ze zich maar geen twee keer zeggen. Ze stonden op, smeten het koffertje weg en sprinten weg van Sluimer en het koffertje, met Sluimer in hun kielzog.