| |
Verhalen spinnen lezen
Hieronder zie je het leesschema van Verhalen Spinnen. Elk blokje staat voor een hoofdstuk van een verhaal. Als je op een blokje klikt, verschijnt onder het leesschema dat hoofdstuk. Als een blokje nog grijs is, moet dat hoofdstuk nog geschreven worden. Om één verhaal te lezen, volg je de pijlen en de kleuren in het leesschema. Elk verhaal krijgt zijn eigen kleur. Je kunt het lezen of de video bekijken waarin de schrijvers hun hoofdstuk voorlezen.
Onderin het leesschema zie je bij elk verhaal open staan. Als je hierop klikt, krijg je alle hoofdstukken van dat verhaal op een rijtje te zien in een pdf-bestand. Je kunt dan het hele verhaal achter elkaar lezen. In het gekleurde schema, bovenaan elk hoofdstuk, zie je welke lijn er wordt gevolgd. Je kunt het hele verhaal ook uitprinten.
Video bekijken
Klik op de zwarte pijl om de video te starten. Op de video zie je de schrijvers hun hoofdstuk voorlezen. Aan het eind van deze video kun je doorklikken naar het vorige of volgende hoofdstuk of de video opnieuw bekijken.
|
|
|
| |
Verberg leesschema
Verhaal 3 - Hoofdstuk 6 - Is Hans dood?
Hij grist zijn mobieltje uit zijn zak en belt meteen 1-1-2.
Er neemt een man op. 'Goeie avond wat is het probleem.'
Stan antwoord: 'Ik wil ALLES, politie, brandweer, ambulance!!!'
'Ho ho ho, wacht eens even, wat is er gebeurd?'
‘De opa van mijn vriendin is denk ik vermoord, Hans is zijn naam.'
‘Oké,' antwoord de man aan de andere kant van de lijn, 'ik kom eraan.’ Vijf minuten later komt de politie met de brandweer en de ambulance er met loeiende sirenes aan geracet. Ze leggen Hans op de brancard en rijden weg. De politie blijft nog en vraagt: 'Wat is er nou precies gebeurd? Mijn collega hoorde een wanhopige vrouw door de telefoon heen tetteren.'
Stan antwoordt:’ D-d-di-die wanhopige vrouw was geen vrouw dat was ik.’
‘O, het spijt me,’ zegt de agent en begint een beetje te grinniken. De agent wil weglopen maar Stan die zegt nog: ‘Wilt u alstublieft nog bellen of ik Hans mag komen bezoeken?’
‘Ja, is goed,’ zegt de agent. De volgende dag wordt Stan gebeld.
‘Hallo, u had mijn collega gevraagd of ik wou bellen. Je mag langskomen vandaag tussen 3 en 4 uur, want dan is het bezoekuur.’
Om vijf voor half drie staat Stan in het ziekenhuis. Ze laten hem al naar binnen maar de vrouw achter de computer bij de receptie zegt: ‘Voor deze keer zie ik het door de vingers.’
Stan antwoordt: ‘Dank u wel.’
Hij loopt naar de kamer van Hans. Hij zit rechtop in zijn bed. Er staat een klein fruitmandje op het kastje naast hem. Razendsnel flitsen de beelden van de bloedvlekken op Hans zijn been voorbij.
Hij begint meteen te vragen: ‘Hoe komt dat? Wie heeft dat gedaan? Was het de man met de capuchon?’
Hans komt er bijna niet overheen met dat gekrijs van Stan en zegt luidkeels: “IK WEET HET NIET MEER!!!!!”
Stan antwoordt: ’O sorry’
‘Maakt niet uit,’ zegt Hans.
‘Oké,' zegt Stan, 'als jij uit het ziekenhuis wordt ontslagen bedenken we een plan met de politie.’
‘Oké,’ zegt hans.
Op dat moment komt de dokter binnen en zegt: ‘Morgen ontsla ik je uit het ziekenhuis, mits je rustig doet met je been.’
De volgende dag gaat Stan weer naar Hans. Hans wordt ontslagen en gaat naar huis. Ze spreken samen die avond om 23.00 af. Ze hadden die middag al afgesproken dat de politie een oogje in het zeil zou houden. Ze lopen samen naar de plek waar ze de man met de capuchon hadden gezien. Ze zien de man met de capuchon weer lopen. Ze hebben een walkietalkie meegekregen van de politie.
Stan zegt: ‘We zien de capuchonman, over.’
‘Oké, duidelijk. We komen eraan, over.’
Nog geen halve minuut later staat de politie bij hun. Hans en Stan gaan als lokaas vooruit. De man met de capuchon grist zijn pistool er bij en op eens is hij omsingeld.
De politie zegt: 'Leg uw wapen neer, dit is een bevel.'
Hij schiet in het rond. Je hoort pang pang pang. Dan schiet de politie in zijn rechter been. Hij valt neer.
De politie belt een ambulance. 'Mag ik een ambulance naar het bos.’
De man met de capuchon wordt tien minuten later op een brancard in de ziekenauto weggereden.
De volgende dag wordt hij op het politie bureau verhoord. Hij wil steeds maar niet bekennen.
Dan zegt de recherche: ‘Oké dan ga je naar de cel.'
‘Oké oké,' zegt de man gehaast, ' ik beken.’
De recherche zegt: 'Mooi zo.’
'Oké, ik heb op die man geschoten. Ik heb er geen reden voor. Gooi me maar in de cel,' zegt hij depressief.
Twee maanden later is de rechtszaak en hij wordt voor 5 maanden in de cel gekwakt.
|
Verhaal 3 Hoofdstuk 5
|
Verhaal 3 - Hoofdstuk 6 - Is Hans dood?
Geschreven door Omar
|
Klik hier voor leesschema
|
|
|
|
