Stan rent naar de plek waar hij Sofie voor het laatst hoorde roepen.
‘Sofie!!!'
Geen antwoord. Stan zoekt nog even door maar Sofie is in het niets verdwenen.
Zo snel als hij kan rent hij naar zijn huis.
‘Mam!!!! Sofie is verdwenen!’
Even blijft Stan staan, weer geen antwoord. Hij rent naar binnen. ‘Mam! Ben je thuis?!’
Hij rent door alle kamers maar ze is er niet. Bezorgd gaat Stan naar buiten en in de haast botst hij per ongeluk tegen twee jongens aan die sprekend op elkaar lijken. Ze hebben rood oranje haar en kleine sproeten.
‘Oh, sorry, gaat het?’ zegt een van de twee.
‘Eh, ja het gaat wel, ik moet gaan doei.’
'Waarom zo’n haast??' zeggen ze in koor.
Stan draait zich een beetje geïrriteerd om, hij kijkt ze raar aan en loopt vervolgens door.
Eenmaal de hoek om kijkt hij nog een keer om, wat was dat nou weer denkt Stan bij zichzelf. Laat ik maar weer naar huis gaan.
Een uur later komt zijn moeder thuis van een vriendin.
`Waar was je nou?’ zegt Stan geïrriteerd.
‘Gewoon bij een vriendin, zag je het briefje niet wat ik had achtergelaten op de tafel?’
Daarna vertelt hij haar alles over Sofie die verdwenen is, en de rare tweeling. Zijn moeder belt meteen de moeder van Sofie.

De volgende ochtend komt Mau op bezoek, hij is uit het ziekenhuis ontslagen en zegt bezorgd:
'Wat is er met Sofie gebeurd?!'
‘Ze is waarschijnlijk ontvoerd in het bos,’ zegt Stan bedroefd.
'Laten we meteen naar het bos gaan om haar te zoeken!’ zegt Mau.
Met zijn tweeën gaan ze naar de boomhut, Mau klimt het eerste omhoog, opeens hoort Stan geritsel achter zich hij draait zich snel om, achter hem staat de tweeling. Er is een moment van stilte en dan vraagt een van de twee opeens:
‘Wat doen jullie?’
Van boven roept Mau dat hij de laars van Sofie gevonden heeft. Stan klimt naar boven.
Opeens roept Mau: ‘Stan! Help ik word meegetrokken!’
Hij klimt nog sneller naar boven waardoor zijn voet wegglijdt en Stan bijna valt. Als hij zijn hoofd door het luik steekt ziet hij een hand die Mau door het raam trekt.
‘Stan!’ zegt hij ‘help me!’ Tranen rollen over zijn wangen. Langzaam wordt Mau uit het raam getrokken.
Stan vangt nog een glimp op van de gedaante die Mau meetrekt. Bij zichzelf denkt Stan: had hij nou rood haar?... Hij wordt uit zijn gedachten gehaald door een schelle schreeuw.
Mau! denkt hij. Stan klimt meteen naar beneden en rent naar de plek waar de  schreeuw vandaan kwam. Maar ook Mau is spoorloos verdwenen.
Hij blijft even staan en bedenkt zich: Hè?! Waar is de tweeling gebleven? Hij kijkt opzij maar ook de tweeling is in het niets opgegaan...