Ik moet iets doen, dacht Stan. Hij sprong op maar zakte kreunend op de grond. Hij had zijn hoofd gestoten. Hij voelde iets in zijn broekzak. Stan grabbelde en vond een wasknijper! Hij haalde het plastic eraf en gooide het weg. Misschien kon hij met het ijzer de deur open maken! Hij morrelde met het ijzer in het slot. Ja! Hij ging open! Opeens bedacht hij dat die kerel of wie het dan ook was een pistool had. Hij aarzelde om de deur open te doen maar deed het toch. Vluchtig keek hij om zich heen. Niemand te zien.
Stan sprong uit het kamertje, rende naar het huis van Sofie en belde aan. Sofie deed open en liet Stan binnen. Nadat Stan het verhaal had verteld vroeg Sofie waar Maurits was. Ohoh. Daar had Stan niet aan gedacht.
Ze renden terug naar het kamertje in het bos. Sofie keek door het sleutelgat. Geen Maurits. Ze draaide zich om, om tegen Stan te zeggen dat er niks was maar Stan was verdwenen. Angstig keek ze om zich heen, struikelend rende ze richting haar huis.
Opeens voelde ze geen grond meer onder haar voeten. Werd ze nou opgetild of viel ze in een gat? De tranen rolden over haar wangen. Alle vragen tolden door haar hoofd. Van wie was de slaapzak? Waar waren Stan en Maurits? Waar was zijzelf eigenlijk?
Ze keek om zich heen. Het was pikkedonker. Ze kon niks zien. Ze had het koud, haar jas had ze thuis laten liggen. Opeens voelde ze grond onder haar voeten. Ze was in de grond!!! Er waren twee gangen voor haar. Uit de rechter kwam licht en uit de linker kwam muziek. Ze keek omhoog. Ze was minstens 500 meter naar beneden gevallen. Toch had ze geen pijn. Naar boven kon ze niet want de gang waar ze doorheen was gevallen was te stijl. Ze keek naar de twee gangen voor zich. Links of rechts? Ze was heel bang in het donker maar koos toch voor de gang waar muziek uit klonk.
De gang was klein dus moest ze kruipend door de gang heen. Het leek eindeloos te duren totdat ze het eind van de gang zag. Er kwam een blauwgroen licht uit. Ze kroop langzaam richting het blauwgroene licht. Sofie keek door het gat. Overal waren er kleine lichtjes die leken op vlammetjes. Ook zag ze een mannetje. Een heel klein mannetje dat haar tegemoet kwam. Hij was ongeveer zo klein als Sofies pink. Hij stak zijn hand uit en stelde zich voor.
'Ik heet Lopo en mijn volk en ik zijn de Loepies. We heten je welkom hier onder de grond in Loepieland. Ik kan je een rondleiding geven als je dat wilt.'
'Ja graag,' zei Sofie nog wat verbaasd.
Lopo liep voor haar uit. Ze kwamen in een gang waar minstens duizend Loepies waren.
Toen ze Sofie zagen, zeiden ze in koor: 'Hollo!'
Allemaal spraken ze Loepietaal. Lopo kon ook Nederlands. Sofie liep door naar een volgende gang, zonder Lopo. ze kwam in een ruimte waar alles zwart was. De gang waar ze uitkwam ging dicht. Ze hoorde Lopo nog vaag iets roepen maar het was te laat. Ze was helemaal alleen in een donkere ruimte. Opeens hoorde ze geluiden op zich afkomen.