H E L P, I K  B E N
Met grote moeite kraste Jeff de letters in de rode rots. Was het heiligschennis? Hij wist het niet. Wat maakte het ook uit. Waarom zou hij niet iets brutaals doen? Hij was toch altijd brutaal? Daarom zat hij hier toch? Gevangen.
Hij likte zijn lippen. Ze waren gebarsten. De zon brandde hoog boven de Uluru. Hoe vaak had hij niet heen en weer gelopen tussen de twee hekken? Hoe vaak had hij al niet naar het kamp geschreeuwd? Te vaak. Hij had kostbaar zweet verspild. Hoe lang kon je zonder water? Een dag? Twee dagen? Maar in deze moordende hitte… Misschien haalde hij de avond niet eens.
Hij klemde de steen vaster in zijn handen en kraste verder: G E V A N G E N
Hij moest alles opschrijven. Nu had hij nog kracht. Ze moesten weten, wie dan ook, dat hij hier zat tegen zijn wil, dat hij erin was geluisd, dat hij…
Iets siste. Verstard bleef hij staan. Iets siste opnieuw. Heel dichtbij. Hij slikte moeilijk, omdat hij bijna geen speeksel meer had. Hij verroerde zich niet. Langzaam liet hij zijn ogen in zijn oogkassen draaien, naar beneden, naar zijn enkels en daar was het, daar kronkelde het, zoals het ook om de enkel van de andere Jeff had gekronkeld: De rode slang.
Een ogenblik lang keken ze elkaar aan, bewegingloos, toen sloeg het dier toe. Hap. Pijn. Vonken. Alle kleuren van de regenboog. Niets meer.

‘Kom dichterbij.’
Jeff stond in een wijds veld, vlak bij een eucalyptusboom.
‘Kijk in het gras.’
Jeff keek naar beneden. Daar lag een slang. De rode slang? Nee, deze was groter en regenboogkleurig. Maar hij keek met dezelfde raadselachtig blik naar hem op.
‘Ik ben Wanambi,' zei de slang.
Dat klonk bekend. Iets met Aboriginals en legendes. Droomde hij soms?
‘Waar ben ik?’ vroeg hij.
De slang leek zijn ogen te sluiten. ‘Waar je wilt zijn.’
Jeff keek naar de boom en het droge veld eromheen. Was dit waar hij wilde zijn? Hoe kwam dat beest erbij? Hij wilde naar huis, naar zijn eigen kamer, zijn eigen vader en moeder, zijn eigen vrienden.
Hij deed een stap terug. ‘Ik wil hier weg.’
Hij struikelde, want er lagen spullen op de grond. Zijn spullen. Zijn vulpen van school, zijn oude knuffelbeest, zijn mobieltje en zijn zakmes. Hoe kwam dat allemaal hier?
‘Weet je hoe je hier bent gekomen?’ vroeg de slang.
Wat deed het ertoe? Hij graaide haastig zijn spullen bij elkaar.
De slang siste.
Onmiddellijk liet hij alles weer vallen en stond als versteend. Toen, heel kalm opeens, richtte hij zich op. Hij liet zich niet bang maken. Door niemand.
‘Ik wil mijn leven terug,' zei hij rustig.
De slang knikte. ‘Ga het dan halen.’
Langzaam kronkelde de slang weg.
Hij was al bijna uit het zicht verdwenen, toen hij zich omdraaide en zei:
‘Herinner je hoe je hier bent gekomen. En pak alleen wat je nodig hebt.’

(Illustratie: Trevor Pellikaan)