‘Zo, daar ben je dan,’ zei Bergmans. Hij klonk vriendelijk, geen ondertoontje te bespeuren.
Weer een perfect gelukte kloon? Of niet? Jeff had werkelijk geen flauw idee, maar hij wist wel voor duizend procent, dat het beter was om geen enkel misstapje te maken nu. Gewoon gehoorzaam knikken, zwijgen en uiterst beleefd zijn, dat móest nu zijn missie zijn. Daarna zou hij wel zien.
‘Ja, daar ben ik dan,’ antwoordde Jeff dus. In perfect ABN en keurig gearticuleerd. Maar in zijn hoofd ging hij verder: Stomme pannenkoek.
‘Als we dadelijk boven zijn, wacht jou een grote verrassing,’ zei Bergmans. ‘In de breedste en grootste zin van het woord.’ Hij wees ter verduidelijking naar de top, die steeds dichterbij kwam.
Oh echt? Nou, hetzelfde geldt voor U, me-neer Berg-mans. Maar dan een niet zo prettige verrassing. Wat denkt U van een kopstootje? Jeff tuurde omhoog. Waren dat nou bomen die hij zag? Of van die aasgieren? Ondanks de hitte, ging er een rilling door zijn lijf.
‘Ik kan niet wachten meneer. Hoe lang is het nog klimmen, denkt U?’ Jeffs enkels deden pijn en zijn schoenen knelden aan alle kanten.
‘Tja jongen, dat ligt aan jezelf. Hoe snel wil je bij je verrassing zijn?’
Klonk Bergmans nou sarcastisch of bedoelde hij het bemoedigend? Jeff kon het niet inschatten en zei: ‘Heel snel, maar ik vrees dat ik uw tempo niet kan bijbenen. Loopt U marathons ofzo?’ Slijmen Jeff, dacht hij. Gewoon super veel slijmen, daar is hij vast ultra gevoelig voor.
Even keek Bergmans hem van opzij verbaasd aan, maar toen lachte hij. ‘Marathons niet nee, maar ik wandel graag met mijn vrouw in de bossen. Ook om op konijnen te jagen.’ Erachteraan kwam een vals lachje. Echt zo’n killerslachje. Jeff voelde nu een rilling over zijn ruggengraat schieten. En nog één. Ze bleven maar komen.
'Bedoelt U met een geweer?’ vroeg hij. Zijn stem klonk raar hoog.
‘Ja ja, dat bedoel ik. Kijk maar, ik heb hem nu ook bij me.’ Bergmans opende zijn jack, waaronder een nogal groot jachtgeweertevoorschijn kwam.
Jeff kreeg spontaan de hik en krampachtig probeerde hij die weg te slikken. Wat is die man van plan? Met mij? Ineens besefte hij dat hij verstrikt was geraakt in een vreselijk naar web. Hij was erin geluisd, een makkelijke prooi natuurlijk. Een onhandelbaar joch met een veels te grote mond, ja het was appeltje eitje geweest om zijn ouders te overtuigen hem naar een heropvoedkamp te sturen. Om vervolgens neergeknald te worden alsof hij een konijntje was. Dát hadden Bergmans en Sarion er niet bij verteld. Rennen, dacht Jeff, rennen zo hard als ik kan. Ik moet als eerste op die top zijn. Daar kan ik me beter verweren.
‘Meneer, ik geloof dat ik heel nodig moet,’ zei Jeff terwijl hij met zijn ogen draaide.’
‘Nee toch zeker,’ zei Bergmans. ‘Dat hoef ik niet te zien en te ruiken. Weet je wat? Als je nou eens een stukje doorloopt, dan wacht ik hier even. En ik beloof dat ik niet zal kijken.’
Er ontsnapte een diepe zucht uit Jeff zijn keel. Met knikkende knieën liep hij verder, vier, vijf…tien meter. Vluchtig keek hij over zijn schouder. Bergmans had zich inderdaad omgedraaid. Nog twee grote stappen en toen zette Jeff het op een rennen. Niet schieten, niet schieten, fluisterde hij. Niet schieten.
‘Jeff! Wat ga je doen! Stop! Nu meteen!’ riep Bergmans snoeihard. ‘Stop!’
‘Niet schieten! Alstublieft niet schieten!’ gilde Jeff, maar door alle stof in zijn keel, kwam het er maar zwak uit. Nog twee meter en dan was hij op de top van de Urulu. Ja!
Hij kon zijn ogen niet geloven. Daar zaten ze. Op klapstoeltjes, stenen, op handdoeken. Max, Belle, Sveda, professor Sarion, zijn ouders en…en hè?
Was dat niet de presentator van…en waren het dan toch geen klonen? Jeff kon zijn gedachten niet meer ordenen, staarde met open mond en had het gevoel dat hij ieder moment kon neervallen.
‘Welkom bij Bananasplit Extreme!’ jubelde de presentator. ‘Man, wat heb jij het stikgoed gedaan!’
Iedereen begon hard te klappen en te juichen. Zijn ouders en vrienden renden op hem af en omhelsden hem om de beurt zo stevig dat hij amper nog lucht kreeg. Daarna schudde Bergmans hem de hand en zei: ‘Hadden we je mooi te pakken Jeff! Je leek ons de ideale kandidaat!’ Hij grijnsde.
‘Inderdaad,’ zei de presentator. ‘Maar luister. Je begrijpt dat aan dit avontuur een enorme prijs verbonden is. En wel een drieweekse vakantie in Australië met je familie en vrienden in een tiensterren resourt, surfles, zwemmen met dolfijnen, onbeperkt gebruik van de bananenboot en ga zo maar door.’
Jeff wist niet of hij blij of boos moest zijn. Maar die prijs, die zag hij wel zitten.