Jeff herinnerde zich opeens weer een verhaal dat meneer Bergman ooit had verteld in de klas. Hun meester was toen ziek en hij was komen invallen.
Het kwam door die andere Jeff in zijn droom. Die had gezegd: Jij hebt je kans gehad, nu ga ik het beter doen.
Door deze woorden was hem dat verhaal opeens weer te binnen geschoten.
Het ging over een bepaalde cultuur waarin mensen moesten leven zoals hun voorouders ook geleefd hadden. Of zoiets...
Jeff had achterin de klas met Sevda zitten klieren en was halverwege het verhaal de klas uit gestuurd. Dus hij had er niet veel van meegekregen. Maar er kwamen nu opeens flarden van terug.
Het was een cultuur, hij wist niet meer welke, waarin ze geloofden dat er twee werelden bestonden. De wereld zoals wij die kennen en de Droomtijd.
In de Droomtijd hadden ze contact met hun voorouders, die hun vertelden hoe ze leven moesten.
Jeff had het zo’n vaag verhaal gevonden, dat hij al snel was afgehaakt. Maar nu moest hij terugdenken aan het laatste wat hij meneer Bergman had horen zeggen.Dat ze in die cultuur dachten dat als je niet gehoorzaamde aan je voorouders of echte ouders, je werd opgesloten in de Droomtijd. En… werd vervangen… door een soort kloon…
‘Zo jongen,’ hoorde hij Sarion opeens zeggen.
Jeff schrok op uit zijn gedachten. Sarion stond nog steeds met zijn handen in zijn zij naar hem te kijken. Achter Sarion zag Jeff opeens de top van de rode berg. Ze stonden aan het begin van een klein kronkelpaadje dat de hoogte in kronkelde.
‘We zijn er bijna. Daar is de top van de Uluru. Het huis van de dromen,' zei Sarion. ‘En we gaan er naar toe klimmen, of liever gezegd: JIJ gaat er naartoe klimmen. Zoiets gevaarlijks doe ik op mijn leeftijd niet meer.’
Jeff keek naar Sarion. En nog eens. Hij liet zijn blik over het hele lijf van de professor glijden en keek toen weer naar het gezicht. Naar de priemoogjes en de strenge wenkbrauwen.
Opeens schrok Jeff. Dit was geen verre familie van Bergman, zoals hij de hele tijd had gedacht. Dit was de man die hij ooit eens op een hele oude foto in het huis van zijn opa had gezien. Dit was de STIEFVADER VAN ZIJN OPA!
Jeff hield zijn adem in. Zijn opa had verteld dat het een vreselijk strenge man was geweest, die hem soms zelfs had geslagen als hij niet beleefd genoeg had gesproken. Zijn opa had nooit zijn naam willen noemen. Maar hij had wel verteld dat het een professor was geweest…
‘Ja jongen, je kunt me wel zo schaapachtig aanstaren, maar JIJ bent hier degene geweest die niet gehoorzaamde. Die altijd een brutale mond had. Dus JIJ bent ook degene die daarvoor zult moeten boeten.’ Hij grinnikte gemeen en wreef met zijn handpalm over zijn dikke buik.
De tatoeages op zijn armen waren verdwenen. Net als zijn vriendelijke glimlach.
‘Maar kijk eens! Je hebt vertrouwd gezelschap!’ Hij had zich half omgedraaid naar de rots en wees naar het pad. Daar, ongeveer 100 meter verder, klom een man met een gekromde rug. Hij had een stok in de hand waar hij op steunde.
Alleen de achterkant van de man was te zien. Maar Jeff wist onmiddellijk wie dat was. Meneer Bergman!

illustratie Sanne van Otten