‘Hoi Jeff.’ De jongen voor hem stak zijn hand uit. ‘Leuk je eindelijk te ontmoeten!’
Bizar was dit, dacht Jeff. Het was net alsof hij zijn spiegelbeeld de hand schudde.
‘Wie ben jij?’
De jongen voor hem streek de lok voor zijn ogen weg.
‘Tja, je zult het niet geloven,’ zei hij bijna verontschuldigend, ‘maar ik ben eigenlijk jou. Jeff dus.’
Jeff trok zijn wenkbrauwen op.
‘Hoezo eigenlijk mij?’
Weer streek de jongen voor hem de lok voor zijn ogen weg.
‘Nou gewoon, dat zie je toch?’
Jeff deed een stap achteruit. Hier was iets heel vreemds aan de hand. Was dit een grap, droomde hij of werd hij gek hier in de gangen van die rode rots?
‘We moeten gaan,’ zei de andere Jeff. ‘Ik wil voor het donker in het kamp zijn. Geef mij je telefoon, dan schijn ik ons bij en zien we precies genoeg om boven te komen.’ Met een vriendelijk knikje pakte de jongen de telefoon uit Jeffs hand, draaide zich om en liep met stevige stappen de gang in.
Verdorie, dacht Jeff toen de gang om hem heen donker werd, en sprintte achter het lichtje in de verte aan.
Het leek alsof de gang in steeds kleinere cirkels omhoog liep. Jeff voelde het zweet over zijn rug lopen en zijn broek plakte aan zijn benen.
De jongen voor hem leek nergens last van te hebben. ‘Sevda kletst teveel,’ zei hij ineens. ‘Dat is niet goed. Als je altijd kletst, kan een ander niets zeggen.’
‘Ken jij Sevda?’ hijgde Jeff verbaasd.
De andere Jeff haalde betrapt zijn schouders op en zette nog grotere passen.
Na een half uur klimmen in het schemerdonker stonden ze ineens bovenop de Uluru tussen de rode rotsblokken en de ingesleten geulen.
De andere Jeff leek precies te weten waar ze zijn moesten en slalomde tussen rotsen en door geulen tot ze na zo’n tien minuten voor een ijzeren deur stonden, ingeklemd tussen twee rotsen. De jongen haalde een sleutelbos tevoorschijn, opende de deur en sloot hem weer achter hen. Daarna liep hij Jeff voorbij, keek even om en zette het op een sprinten.
Even stond Jeff verbaasd stil, toen rende hij de jongen achterna, zo snel hij kon.
Te laat, toen hij een bocht om kwam, stond hij ineens voor een groot ijzeren traliehek dat de andere Jeff net achter zich sloot.
Jeff sprintte er naar toe.
‘Hé, doe open!’
De andere Jeff keek hem vriendelijk aan, maar schudde heel beslist zijn hoofd.
‘Sorry Jeff,’ zei hij. ‘Jij hebt je kans gehad, nu ga ik het beter doen.’
Hij draaide zich om en liep weg naar een grote tent die iets verderop op de rode rotsen stond.
Jeff keek hem na en dacht dat hij gek werd. Zag hij dat goed? Hij duwde zijn gezicht bijna door de tralies. Daar voor die tent zaten Jason en Max! En daar liep Sevda!
Dit was ziek. Dit kon niet. Echt niet!
‘Max,’ schreeuwde hij. ‘Max! Sevda, hier!