‘Zeg eh… dingetje, wat nu?’ vroeg Jeff.
Maar dingetje zei niks en vertrok zelfs geen enkel spiertje in zijn gezicht. Van een afstandje zou je kunnen denken dat hij uit Madame Tussaud kwam.
‘Hm,’ bromde Jeff en hij veegde de zweetdruppeltjes van zijn voorhoofd. Wat een hitte! Hij sjorde de rugtas open en bekeek nog eens wat er in zat. Nou ja, die hoed hielp misschien iets tegen de zon en dat flesje water ook.
‘Wil jij ook een slok?’ vroeg hij.
Dingetje haalde zijn schouders op.
‘Is dat een ja of een nee?’ Jeff zuchtte. Het bleef even stil.
‘Als het mag van je,’ hoorde hij hem opeens zeggen.
Hèhè, dacht Jeff. Eindelijk een reactie en hij gaf vlug de fles. ‘Hoe heet je?’
‘Dennis,’ antwoordde de jongen zacht.
‘Ah, Dennis dus,’ herhaalde Jeff. ‘En weet jij ook wat de bedoeling is van dit gedoe?’
Weer die schouders. ‘We moeten de berg op.’
‘Alleen wij?’ vroeg Jeff. ‘Jij en ik?’
Dennis knikte. ‘Vandaag nog, want anders…’
‘Maar dat kan helemaal niet!’ onderbrak Jeff hem. ‘Dan gaan we zeker dood!’ Hij voelde zeurderige steken in zijn buik, alsof hij vijf grote friet speciaal achter elkaar naar binnen had gewerkt.
En nog eens die schouders en dat geknik. Was Dennis gevoelloos ofzo? Een soort van zombie? Eén ding wist Jeff zeker. Hij ging die berg niet op. Vandaag niet, morgen ook niet, gewoon nooit niet.
‘Wanneer komt professor Sarion terug? Hij haalt ons toch nog wel op, hè?’ Het zweet gutste inmiddels van Jeffs voorhoofd en ook zijn kleren begonnen aan zijn lijf te plakken.
‘Ja, hij haalt ons op, maar wel aan de andere kant van de berg,’ antwoordde Dennis.
‘Wanneer is dat dan?’ vroeg Jeff. Kalm blijven Jeff, sprak hij zichzelf ondertussen toe. Het is allemaalonderdeel van een spel, zoals op de IPod. Maar Jeff voelde tot in zijn tenen dat hij in de penarie zat. Heel diep. Had hij na de tiende waarschuwing van school en van zijn ouders maar eens geluisterd. Gewoon simpelweg geluisterd. Dan stond hij hier nu niet aan de voet van een mega berg in de loeihete zon met een rare jongen. En dreigde er geen gevaar. Achter zijn ogen begon het flink te prikken.
‘Sarion komt als we het gehaald hebben. Misschien morgen?’ Dennis bukte en strikte de veters van zijn schoenen. ‘Kom laten we maar eens gaan.’
Jeff schudde wild zijn hoofd, wilde van alles roepen, maar toen hij Dennis al op het pad van de berg zag lopen, zat er niks anders op. Echt totaal niks. Dus rende hij achter hem aan. Zonder mobiel, eten of zakmes ging hij de berg des doods op. Bij die gedachte begon hij te huiveren en in zijn hoofd somde hij op: Mijn Suskes en Wiskes gaan naar Belle, mijn IPod naar Max en Sveda krijgt mijn Ajax-collectie.
‘Heb jij de fles water?’ hoorde hij Dennis vragen.
Jeff schrok. ‘Water, water, dat had jij toch?
‘Nee, of…ik ga wel even kijken,’ zei Dennis en weg was hij weer.
Die jongen doet vast aan atletiek, dacht Jeff. Hij ging op een steen zitten en wachtte. Lang. Te lang en Jeff voelde zich zenuwachtig worden. Hij kwam toch wel terug? Ja toch zeker?