Jeff staarde naar de lege koffer die zijn moeder midden in zijn kamer had klaargezet. Morgen vertrok het vliegtuig naar Australië, maar mooi zonder hem.
‘Lieverd, ik wil even met je praten.’ In de deuropening stond zijn moeder.
‘Er valt niets te praten, ik ga slapen,’ bromde Jeff. Hij plofte op zijn bed.
‘Zie het als een groot avontuur,’ ging ze verder. ‘Heus, het wordt fantastisch. En het allermooiste is dat je als herboren terugkomt, dat is goed voor jou, voor ons, voor iedereen.’
Als herboren? Wilde ze een ander kind ofzo? Met een ruk trok hij zijn dekbed over zijn hoofd.
‘Kom op, alles is geregeld. Pak je koffer nou maar in. Ik heb al wat spullen klaargelegd.’
Echt niet, never nooit niet en hij bleef doodstil liggen. Hij hoorde hoe zijn moeder de deur dicht trok.
Prrrt, prrt.Hij schoot overeind. Wie zou er zo laat nog sms’en? Hij trok zijn mobiel onder zijn kussen vandaan. “Jeff, verheug me op je komst. Check je mail, Sarion.”
Jemig, had zijn moeder nou ook al zijn nummer en mail aan die vent gegeven? Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar zijn computer. Nee, hij ging niet kijken.
Een bromgeluid vulde de kamer. Vreemd, het kwam uit zijn computer. Hij stapte uit bed. Net toen hij op de spatiebalk wilde drukken om de computer uit de slaapstand te halen, sprong hij vanzelf aan. Jeff deinsde terug. Bij zijn mailbox stond een 1.

Met trillende vinger klikte hij erop met de muis. Het beeldscherm vulde zich met een foto van een boemerang. Een beetje versleten aan de hoeken, zwart met regenboogslangen. Bizar, hij had ook zo’n boemerang. Nee, dat kon niet, daar was er maar één van. Haastig zocht hij in de kast waarin hij de boemerang altijd bewaarde. Het ding was weg. Met bonkend hart keek hij weer naar de foto. Er stond iets onder:“Mooi is hij, hè? Maar dat wist je al. S.”
Hoe kwam Sarion aan zijn boemerang? Lang geleden had Jeffs opa hem de opdracht gegeven de boemerang goed te bewaren. Hij was het hele voorval vergeten, maar nu wist hij het weer. Op een van zijn vele onderzoekreizen had zijn opa de boemerang gekregen. Van een oude stam, iets met... Australië! Het zweet brak hem uit. De boemerang mocht niet in verkeerde handen vallen, had zijn opa gefluisterd. En daarna nog iets over geesten van voorvaderen en tegen niemand iets zeggen. Heel eng. Jeff had maar beloofd dat hij er goed op zou passen, zijn opa zei wel vaker rare dingen.
Hij hoorde zijn moeder op de gang. ‘Mam?’ Hij stak zijn hoofd om het hoekje van de deur. ‘Is die Sarion hier geweest?’ Zijn stem trilde.
‘Sarion?’ Zijn moeder schudde haar hoofd. ‘Nee natuurlijk niet, wel meneer Bergman, voor de laatste details. Ook wilde hij je kamer zien om een beter beeld van jou te krijgen. Hoezo?’
‘Niks.’ Hij probeerde rustig te ademen. Nu moest hij wel gaan, voor zijn opa.