‘Oh nee, de camera!’ riep Nidal paniekerig.
Nora kon nog net tegen Saaf zeggen:
‘De camera ligt op de bodem, probeer het op te duiken en het goede knopje te vinden.’
Saaf keek onder water in een hoek, maar zag niks. Zijn adem was bijna op en hij liep paars aan...
Vlug zwom hij weer naar boven. Het water stond nog maar dertig centimeter van het plafond. Jessica nam nu een duik onder water. Gelukkig voelde ze de camera, maar ze kon het niet mee naar boven nemen. De camera leek wel vastgeplakt aan de vloer. Ze moest weer snel omhoog om adem te halen. Tegen de anderen kon ze nog net zeggen wat er aan de hand was. Saaf nam opnieuw een duik en vond het. Na hard gesjor kreeg hij het los. Snel drukte hij om de beurt op alle knopjes. Hij had bijna geen adem meer, maar het water stroomde gelukkig snel weg. Hij had dus het goede knopje gevonden.
Toen al het water weg was, lagen Nora, Nidal, Jessica en Saaf vermoeid op de grond.
‘Ik moet echt op adem komen,’ zuchtte Nidal. ‘Ik ben bekaf.’
Nora zag in een hoek een sleutel liggen en tegenover haar in de muur een gaatje. Zij stak de sleutel er in. Het paste. Nadat ze het had omgedraaid, schoof een muur weg. Ze waren dus weer in een gang.
‘Kom op,’ zei Nora. ‘We moeten hier weg.’
De kinderen liepen de gang door. Verderop zagen ze iemand lopen.
‘Het is volgens mij Simon!’ schreeuwde Saaf, en hij rende achter hem aan.
De anderen volgden snel. Er waren weer een aantal gangen. Bij de zoveelste gang hield Simon stil.
‘Hoe kom jij hier?’ vroeg Nidal aan Simon.
‘Dat is een raar verhaal. Maar het begon toen de Lange Jongen me bedreigde. Dat gebeurde bij de w.c. op school. Ik moest van hem mee, anders zou hij me pijn doen,’ jammerde Simon.
Hij begon een beetje te huilen.
‘Weet jij eigenlijk waar we nu zijn?’ vroeg Jessica.
Dat wist Simon niet meer. Hij was ook al door zoveel gangen heen gegaan, net als de anderen.
‘Laten we een uitweg zoeken. We moeten toch echt weer op school terugkomen,’ zei Nora. ‘Weet iemand eigenlijk hoe laat het is?’
Niemand wist het.
Samen liepen ze vermoeid door een gang. Ze hoorden allemaal tegelijk dat er voetstappen van twee mensen achter hen waren. Die begonnen steeds sneller te gaan. Toen Saaf achterom keek, schreeuwde hij:
‘Het zijn de conciërge en de Lange Jongen! Het zijn dus toch onze vijanden. Dat had ik al die tijd al gedacht! We moeten snel weg! Rennen jongens, sneller!!’
Na een bocht riep Jessica angstig:
‘Help, dit is een doodlopende gang! Wat moeten we nu doen?’
Saaf holde achteraan. Voordat hij antwoord kon geven, voelde hij een hand tikken op zijn schouder...
‘Saaf, Saaf, wakker worden.’
Saaf werd langzaam wakker en mompelde:
‘Zei iemand mijn naam?’
‘Zit je nou te slapen tijdens de les?’ vroeg leraar Frans.
Saaf keek in het rond. Jessica, Nora en Nidal waren er nog. Ook Simon zag hij zitten. Al snel ging de bel voor het einde van de les. Saaf liep verward door de schoolgangen en kwam de conciërge tegen. Die zei hem heel vriendelijk gedag. Bij de w.c. was geen Lange Jongen te zien. Saaf dacht bij zichzelf:
‘Heb ik dat hele rare verhaal gedroomd...?’