Nieuwsgierig keken ze naar de fotocamera die Nidal in zijn hand had. Jessica was nog niet bijgekomen. Voorzichtig drukte Nidal op het aan-knopje. Met trillende vingers raakte Nora het gebroken scherm aan. Er zaten zoveel krassen op, dat je kon zien dat het op de grond was gevallen.
‘Dit is het bewijs dat er iets geks is met het Maascollege,’ fluisterde Saaf.
Saaf voelde een koude, kille hand op zijn rug en draaide zich met een ruk om, maar er was geen schim te bekennen. Wel zag hij dat er met verse bloedletters op de muur stond geschreven:
‘Je hebt nog maar een uur te leven!’
Met trillende stem vroeg Nora aan de anderen:
‘Waarom? We moeten Jessica wakker maken, ik geloof dat zij er meer van weet.’
Op dat moment opende Jessica langzaam haar oogleden.
‘Ik weet er meer van!,’ fluisterde Jessica.
Vol ongeloof staarden ze haar aan. Opeens kwam er stromend water uit de muur.
‘Jongens, ik moet jullie iets opbiechten.’
‘Wat dan?’ gilde Nidal uit volle borst.
Het water kwam al tot hun oksels, ze hadden nog maar een minuut te leven.
‘Later!’ riep Jessica zo hard ze kon.
Het water stond ondertussen al aan haar lippen.
‘Druk op het cameraknopje!’ en ze verdween onder water.
Nidal, die de camera in zijn hand had, drukte op één van de knopjes, toen kwam er nog meer water uit de muur. Het water kwam al bijna tot aan het plafond.
Toen glipte de camera uit de handen van Nidal...