Saaf, Jessica, Nidal, en Nora bleven nog een tijdje aandachtig naar de lijst met verdwijningen staan kijken. Ze lazen namen waarvan ze nog nooit gehoord hadden, maar ook namen van kinderen die ze vaag herkenden. Ze bleven nog een tijdje stil staan lezen tot Jessica op een gegeven moment opgewonden zei:
`He jongens, kijk eens!` Waarmee ze de stilte verbrak.
`Wat?` antwoordde Nidal verbaasd.
`Dat, die naam daar, Peter van Haas, zat hij twee jaar geleden niet in groep 8 van onze school?’
Voordat nog iemand kon antwoorden, werd hun gesprek verbroken door een raar uitziende man. Hij had een nors gezicht, een stoppelbaard, een wit schort dat waarschijnlijk, aan alle etensresten die er op zaten te beoordelen, nog nooit gewassen was. Hij had krullerig peper-en-zout kleurig haar dat bedekt werd door een stoffige koksmuts. Hij was iets over de vijftig en was behoorlijk dik. Hij had iets weg van een dikke gorilla. `Hallo…?` zei de man en zijn norse gezicht veranderde in een gezicht met een stralende glimlach. `Wat doet gij hier op deze vrijdag avond...?’
Hij sprak langzaam en vriendelijk.
‘Avond?’ dacht Saaf bij zichzelf.
Hij keek naar zijn horloge en zag dat het inderdaad al laat begon te worden. ‘Èh… sorry dat wij u storen meneer, we waren toch al van plan om naar huis te gaan,’ zei Saaf koortsachtig.
`Waarom zo een haast, de nacht is nog jong,’ antwoordde de man mysterieus.
Saaf keek snel naar de anderen, hij zag dat Jessica paniekerig om zich heen zat te kijken. Opeens, zonder waarschuwing rende ze weg.
`He Jessica, wat is er?’ riep Nora Jessica na.
Nora rende haar achterna.
`Ik ga ook wel mee,` zei Nidal snel en was al uit Saafs` zicht verdwenen.
Saaf wilde ook mee gaan maar besloot het toch niet te doen. Waarom wist hij ook niet precies. Maar toen realiseerde Saaf zich dat hij alleen was met de man! Saaf keek ongemakkelijk om zich heen, maar toen hij weer keek zag hij de man niet meer. Hij was nergens te bekennen. Er was alleen een spoor van kleverig dik donker rood vloeibaar spul: bloed! Saaf had geen tijd om na te denken, want net op dat moment hoorde hij een schelle hoge gil. Saaf maakte een sprongetje van schrik en keek bangig om zich heen. Hij hoorde voetstappen door de gang galmen. Er kwam iemand aan! Hij wist dat er iets slechts ging gebeuren als hij bleef. Bang dat hij gepakt zou worden deed hij het eerste dat hem te binnen schoot, hij volgde het spoor. Net toen Saaf weg was, kwam er inderdaad iemand aan. Hij was lang, slank en had een lange zwarte jas. Zijn gezicht ging schuil achter een grote capuchon. Hij liep haastig op het prik bord af, griste een pen uit zijn zak en zette op de lijst van verdwijningen een vinkje bij Jessica…