Saaf voelde een knoop in zijn maag. Hij besloot aan Jessica te vertellen, wat die jongen tegen hem had gezegd.
Tijdens de pauze vroeg Saaf aan Jessica  of ze even mee wilde komen,  omdat het heel belangrijk was. Jessica kwam mee en Saaf vertelde het hele verhaal. Nora liep op hetzelfde moment langs, ze werd zo rood als een tomaat van woede, en stormde naar ze toe. Ze schreeuwde: 
‘SUKKEL, waarom heb je het niet eerder gezegd? We moeten hier snel weg.’
Op dat moment stond de conciërge voor  ze en vroeg:
‘Jullie moeten toch naar de les?’
‘Euh…. Ja,’ zei Saaf. ‘We gaan al.’
Ze liepen naar de les. Nora fluisterde:
‘Wat moeten we nu? Er hangen overal camera’s,straks zien ze ons.’
‘Er over praten,’ mompelde Jessica.
‘We praten er na de les wel over.’
Tijdens de les zei de meester:
‘Ik ga even wat koffie halen.’
Hij liep de klas uit.
Toen iedereen klaar was met wiskunde, was de meester nog steeds niet terug. Nidal keek naar de klok.
‘Hij blijft wel heel lang weg.’
De conciërge kwam binnen en zei:
‘Jullie hebben twee uur uitval.’
De kinderen liepen de klas uit. Nidal fluisterde tegen Jessica, Nora en Saaf:
‘Kom we gaan in de kantine kijken.’
Ze waren in de kantine, daar zagen ze een lijst op het prikbord hangen. Er stond een rij met allemaal namen. Bij sommige namen  stonden  vinkjes. Ze waren allemaal stil, zo stil dat je een speld zou kunnen horen vallen. Opeens zei Saaf:
‘Kijk er staat hier verdwijningen.’
Bij Simon en de leraar van wiskunde stonden vinkjes.