Bobbie jankte en gromde naar iets achter hen. Met een ruk draaiden Marlies en Jim  zich om. De rentmeester. Hij grijnsde.
‘Stom beest, je verraadt je eigen baas.’ Zijn grote schoenen zwaaiden opzij en raakten Bobbie hard tegen zijn zij. De hond jankte.
‘Bobbie!’ Marlies rende naar hem toe. Maar voor ze bij de hond was greep de rentmeester haar vast. 
‘Jullie begrijpen zeker wel dat je vandaag niets hebt gezien. Voor je eigen bestwil'
‘Laat me los rotzak,’ gilde Marlies. Ze rukte aan haar arm, maar de hand hield haar net zo strak vast als de klemmen de dieren in het bos vasthielden. Jim schoot haar te hulp, maar met zijn andere hand greep  de grote man hem ook vast.
‘Help!’ gilde Marlies.
‘Hou op,’ gromde de rentmeester. ‘Je krijgt nog één kans om te beloven dat je niets zult verraden. Ik weet heus wel dat jullie in mijn grot hebben rondgesnuffeld.’
‘Wij weten niets, laat ons gaan.’
Met alle kracht die in hem zat stampte Jim op de voet van de man.
‘Laat ik het zo stellen. Als jullie ook maar één woord doorvertellen, dan weet ik jullie te vinden. En dan zullen niet alleen jullie niet veilig zijn, maar ook jullie ouders niet.’
‘Heb je hun ouders wat te vertellen, doe dat dan maar nu meteen,’ zei een woedende stem. Jim en Marlies voelden de grote man sidderen en zijn handen lieten los.
‘Papa!’ Marlies rende naar haar vader. Jim draaide zich om en gaf de man een keiharde trap tegen zijn schenen.
‘Die  is voor Bobbie, vuile rotzak!’
‘Bel 112, papa,’ fluisterde Marlies en ze duwde haar mobiel in zijn handen. ‘Hij heeft honderden dieren gedood, hij is een stroper. We hebben alles gezien.’
‘Doe jij dat,’ antwoordde haar vader. ‘Dan doe ik dit.’
En voor de rentmeester nog een stap had kunnen doen greep hij hem vast in de houdgreep.  Jim grinnikte, die greep had hij zijn vader nog geleerd.  Kwamen die jaren judoles nu even goed van pas!
Hoe de rentmeester ook bewoog, hij kon geen kant uit. Maar lang zou zijn vader dat niet volhouden dacht Jim. Ze moesten wat beters hebben en snel ook. Hij rende naar de houten schuur naast het huis. De deur kraakte, maar ging gelukkig open. Even stokte Jims adem, toen werd hij nog kwader dan hij al was.  De hele schuur stond vol met vallen, van ijzer, van hout, zelfs een hele kooi en ook van touw. Net wat hij nodig had.

‘Hoe heb je hem nou vastgebonden?’ vroeg een politieman een kwartier later. ‘Wat een rare knoop.’
Jim lachte. ‘Hij zit verstrikt in zijn eigen valstrik.’
‘Normaal zitten daar kleine beesten in, maar dit keer hebben we een grote vangst gedaan,’ zei  Marlies. Een verschrikkelijk beest.’
Ze hield Bobbie in haar armen. De hond trilde en likte haar zacht in haar gezicht.
‘Jij bent gelukkig gered,’ zei ze zacht. ‘En vanaf nu blijf je bij ons.’