Jim en Marlies staan allebei even versteend als ze zien hoe Bobbie middenin het glas landt.
Zo tegelijk als alleen een tweeling kan, komen ze in beweging en knielen bij Bobbie neer. Gelukkig is Bobbie nog jong. Jim tilt hem op, zodat Marlies de stukjes glas uit zijn poten kan peuteren. Bobbie jankt zachtjes.
‘Even flink zijn, ik ben bijna klaar,’ zegt Marlies sussend tegen de hond.
‘En dan moeten we zo snel mogelijk naar huis, de politie bellen,’ zegt Jim.
‘Dat zijn ze,’ klinkt plotseling een heel bekende stem. Jim en Marlies kijken geschrokken op. Daar staat de rentmeester, samen met hun vader en twee agenten.
‘Dat zijn de kinderen die illegaal in de duinen rondstruinen, inbreken en mijn hond gejat hebben,’ zegt de rentmeester bars.
Gauw kruipen Marlies en Jim in de armen van hun vader. Bobbie jankt een beetje als Marlies hem neerzet. Hij blijft dichtbij Marlies en Jim in de buurt staan.
‘Nou, waar wachten jullie op?’ zegt de rentmeester. ‘Sla ze in de boeien!’
Jim steekt zijn hand in zijn jaszak. Marlies ziet aan zijn gezicht dat hij iets heel belangrijks aan het doen is. Maar ze kan niet bedenken wat. Meestal heeft hij alleen lege kauwgompakjes bij zich. Maar dan heeft Jim ineens een verfomfaaide foto in zijn hand. Marlies kijkt vol bewondering naar haar broer. Jim is zo slim geweest om een van de foto’s uit het hol in zijn jas te stoppen! 
‘Hij is een moordenaar,’ zegt Jim, terwijl hij de foto aan de agenten geeft en woest naar de rentmeester kijkt. Jim heeft de rentmeester nooit een aardige man gevonden, maar nu háát hij hem.
Dan gaat alles ineens heel snel. De ene agent draait de handen van de rentmeester op zijn rug en de ander slaat hem in de boeien.
‘Laat dat!’ roept de rentmeester.
‘We houden u al een tijdje in de gaten, meneer,’ zegt de ene agent. ‘En dankzij deze kinderen hebben we nu het bewijs dat u een handeltje in dierenhuiden en geweien hebt.’
Laat op de avond zitten Marlies en Jim eindelijk weer veilig thuis op de bank. Het lijkt wel of ze een hele week zijn weggeweest in plaats van één dag. Op het politiebureau heeft Jim alles verteld, van het vinden van de klem tot het stinkende hol. Helaas moest hij ook de konijnengang opbiechten. Hoe had hij anders in de Waterleidingduinen kunnen rondstruinen na sluitingstijd?
Aan het einde van het verhoor had de agent iets gemompeld over het asiel. Met een grote glimlach op zijn gezicht kijkt Jim naast zich: Bobbie ligt heerlijk te slapen in zijn nieuwe mand. Om zijn rechtervoorpoot zit een verbandje, maar de dierenarts had gezegd dat het snel geneest. Jim voelt zich heel gelukkig. Hij heeft geholpen om een dierenmoordenaar op te pakken, ze hebben een superlieve hond én morgenochtend staan Jim en Marlies op de voorpagina van De Nieuwsbode!
‘Sorry dat ik je gister niet geloofde, toen je vertelde van die klem,’ zegt hun moeder voor de dertigste keer.
‘Geeft niet mam,’ zegt Jim.
‘Sorry dat ik ook heel even dacht dat jullie aan het inbreken waren geweest bij de rentmeester,’ zegt hun vader voor de veertigste keer.
‘Geeft niet pap,’ zeggen Jim en marlies tegelijk.
‘Het is eigenlijk bijna jammer,’ zegt Jim ineens, terwijl hij met een grote sleutel speelt die om zijn nek hangt. ‘Wat?’ vragen zijn ouders en zus tegelijk.
‘Dat we nu nooit meer door de konijnengang hoeven als we de Waterleidingduinen in willen.’
Jim lacht en kijkt naar de sleutel om zijn nek. Medewerker waterleidingduinen staat op het sleutelkoord.