Met een ruk keek Jim om zich heen. Denk na, kom op. Dit moest hij kennen! Hij kende toch zeker elke hobbel, kuil, grasspriet en struik in het duingebied? Ze waren omringd door een muur van donkere, steile heuvels, vol stekelige bramenstruiken. Bobbie rende piepend naar de voet van de dichtstbijzijnde heuvel, zijn staart tussen zijn benen.
‘Hoe komen we dáár langs,’ zei Marlies verschrikt. ‘We zitten nog net zo gevangen als binnen.’
Achter de eerste heuvel staken drie lange dennenbomen schuin de lucht in. Puntig en scherp, net als…de drie zwaarden! Vanwege hun rare vorm had hij ze zo genoemd. Maar…die stonden midden in het drijfzand! Hij had het nog niet gedacht of hij voelde de grond bewegen. Meteen verzette hij zijn voeten die zompige geluiden maakten.
‘Pas op!’ schreeuwde hij.
 ‘Ik zit vast,’ gilde Marlies.
Jim greep haar bij haar middel en rukte zo hard hij kon.  Ze schoot los. ‘Mijn schoen!’
‘Blijven bewegen. Rennen!’
Hij trok haar mee naar de plek waar Bobbie zachtjes jankte. Ze sprongen zonder nadenken de struiken in. De stekels drongen in Jims hand terwijl hij een tak vastgreep. Zijn knie raakte iets hards. Hij schoof een paar takken  opzij. Alweer een luik?  Wat moest dat hier?
Tijd om daarover na te denken had hij niet, want het luik scharnierde open door hun gewicht en ze vielen naar binnen. Vleermuizen scheerden rakelings langs hen. Het luik klapte weer dicht. Het was pikdonker. Jims adem stokte. Bobbie streek langs zijn hand, zijn oren stonden rechtop, net als zijn nekharen. Hij blafte niet.
Meteen voelde Jim de kilte en een angst die zijn keel dichtkneep.
‘Weg hier,’ zei Marlies schor.
Haar nagels stonden rechtop in zijn arm, ze strompelde omhoog en probeerde hem nu op haar beurt mee te trekken.
‘Schiet op.’
Ze voelde hetzelfde. Maar waarom? Ze waren niet bang voor het donker, niet bang voor vleermuizen en toch…
Plotseling schalde een geluid door de ruimte. Het echode rond. Jim huiverde voor hij begreep dat het Marlies’ mobieltje was. Ze griste het uit haar zak, keek er op en legde het vlug aan haar oor. 
‘Mama? Mama! We zitten bij het drijfzand, in de heuvel, je moet…’
Het schermpje bibberde terwijl ze het liet zakken.
‘Weg…’ fluisterde ze.
Even verderop vloog een deur open. Een fel licht verblindde Jim en Marlies.
‘We zijn ontdekt!’ brulde een donkere stem. Jim stikte haast toen iemand hem bij zijn keel greep. Bobbie gromde.
‘Door een stel kleuters nog wel.’
Hardhandig werden ze richting de deur geduwd. In een flits zag Jim dat de muren bezaaid waren met dierenhuiden, die slordig waren opgehangen als jassen in de gang van een school. Jassen met koppen er nog aan. 
‘Gelukkig weten we precies hoe we beesten moeten stropen. Dus twee kinderen moet ook nog wel lukken, ‘ zei een man rustig.
Die stem! Jim draaide zijn hoofd langzaam naar de hoek waar die stem vandaan kwam.
En toen wenste hij dat hij was verdwenen in het drijfzand.