‘Ik weet toch zeker dat ik iemand hoorde roepen,’ zei Marlies tegen zichzelf. Marlies was de tweelingzus van Jim. Ze was een vrolijk meisje met bruin haar en bruine ogen. Ze leek sprekend op Jim. Marlies en Jim waren een eeneiige tweeling. Altijd als de een in nood zat of pijn had of wanneer er gevaar dreigde, voelde de ander dat ook op een of andere manier. Zo ook nu. Terwijl Marlies haar huiswerk zat te maken, werd ze misselijk en kreeg ze het gevoel dat er iets met Jim was.
Plotseling hoorde ze haar moeder roepen: ‘Marlies, weet jij waar Jim uithangt?’
‘Nee, geen idee mam, maar ik ga wel even kijken.’
‘Doe je wel voorzichtig?’ vroeg haar moeder bezorgd.
‘Natuurlijk, ik ben geen kleuter meer.’
Marlies gaf haar moeder een kus, liep de schuur in en pakte haar fiets. Even later reed ze in de duinen. Opeens stopte ze en zette haar fiets tegen een hek en liep verder de duinen in.
Ondertussen in de grot zat Jim zachtjes te snikken.
‘O, Bobbie, ze vinden ons nooit.’
Bobbie kroop tegen hem aan. Toen hoorde hij een onbekend iemand roepen:
‘Jim, ben je hier?’
Hij liep naar het gat waar een klein lichtstraaltje naar binnen kwam en riep:
‘Ja, ik ben hier, in de grot.’
Bobbie begon enthousiast te blaffen. Marlies riep nog een keer keihard de naam van haar broer, want ze had het antwoord van Jim niet gehoord. Toen herkende Jim de stem van zijn zuster.
‘Marlies, ben jij dat echt!’ schreeuwde hij.
Jim hoorde zijn zuster vlak boven hem en wilde haar waarschuwen voor de grot. Maar daar kwam Marlies al naar beneden rollen.
‘Had je dat niet even kunnen zeggen.’
‘Sorry, gaat het?’ vroeg Jim en gaf Marlies een knuffel. ‘Hoe wist je eigenlijk dat ik hier was?’ vroeg Jim.
‘Ik weet dat je altijd graag hier komt en voelde ook dat er iets met jou aan de hand was,’ antwoordde Marlies.
Jim glimlachte en zei: ’Maar hoe komen we hier ooit weg, de wanden zijn veel te glad, ik heb al een paar keer geprobeerd omhoog te klimmen.’
Intussen thuis werden hun ouders ongerust.
‘Er zal toch niets gebeurd zijn?’ vroeg moeder zich bezorgd af.
’Natuurlijk niet, het zijn geen baby’s meer,’ antwoordde vader.
Op dat moment ging de telefoon, het was de rentmeester. Hij vroeg of Jim er was en of hij misschien wist waar Bobbie was. Vader en moeder werden nu pas echt ongerust. De rentmeester en vader spraken af eerst te gaan zoeken in de duinen, omdat Jim daar het laatst was gezien.
‘Doe je wel voorzichtig?’ vroeg moeder toen vader zijn jas aantrok. ‘Natuurlijk schat, het komt allemaal goed. De rentmeester is bij me en die kent de duinen op zijn nopjes.’
Vader kuste moeder bij de achterdeur, stapte op zijn fiets en reed naar het huis van de rentmeester.