‘Moet je eerst proberen uit het hol te komen!’
Nadat Natasja dit had gehoord van Jim probeerde ze naar boven te klimmen, uit het hol. Bij de eerste keer lukte het niet, bij de tweede keer ook niet. Vol overtuiging zei ze tegen Jim bij de derde keer proberen:
‘Drie maal scheepsrecht, toch?’
‘Natas, mij lukte het toch ook niet, dus waarom zou het jou wel lukken?’ Eigenlijk wist hij het antwoord wel: ik ben een jaar ouder hoor! En inderdaad dat zei ze 2 seconden na zijn vraag:
‘Ik ben een jaar ouder hoor!’
Daarna kwam ze eindelijk met een idee:
‘Misschien kunnen we beter naar een uitgang zoeken.’
‘Nataaás, ik ben net toch ook al naar achter gelopen en er is helemaal niks behalve modder, modder en nog eens modder.’
Natasja antwoordde hierop:
‘Ik ben een jaar ouder hoor! Ik vind vast wel die uitgang.’
Natasja was al een paar meter het hol in gelopen. Jim riep haar achterna met een sarcastische toon:
‘Luister maar weer niet naar mij, nee dat doe je niet  waarom zou je ook want jij bent een jaar ouder dus jij weet alles beter.’
‘Goed zo je leert het al,’ riep Natasja terug.
‘Haha, heel grappig hoor,’ zei Jim met rollende ogen.
Bobbie zat nog steeds achter hem op de grond te janken. Hij zei op rustgevende toon tegen Bobbie:
‘Stil maar jongen.’ En hij tilde Bobbie op en rende zijn zus achterna. ‘Natasja waar ben je!?’
‘Ik ben hier, ukkie.’
‘Oké, betweter,’ antwoordde hij zo arrogant mogelijk.
‘Had ik jou iets gevraagd, uk?’
‘AAAH’ Een ijselijke gil overstemde het gejank van Bobbie.
‘Natas!? NATAS!!! Natasjaaa, waar ben je? Geef antwoord! Waarom gilde je? NATAS!!?’
Natasja gaf geen antwoord. Gedachten flitsten door Jim’s hoofd heen; Was het de stroper? Was ze gevallen? Zou hij naar haar toe moeten? Of was het gewoon een grap? Nee natuurlijk niet, hier kon je geen grappen over maken. Jim zette Bobbie neer.
‘Kom mee, Bobbie!’
Hij liep het hol verder in om Natasja te zoeken.
‘Natasja, Natasja, please, waar ben je? Please, Natas, antwoord! Is dit een grapje?’
Maar Natasja gaf nog steeds geen antwoord. Hij begon te rennen, wat nog al moeilijk ging door alle modderige drab die op de grond lag. Ergens in de verte zag hij een klein lichtpuntje, het leek net of er iets bewoog. Was dat Natasja? Hij begon steeds harder te rennen, het lichtpuntje werd steeds groter. Eindelijk kon hij zien wat het lichtpuntje was: een zaklamp, een zaklamp die vastgehouden werd door een groot mens. Niet door Natasja. Natasja was veel kleiner dan diegene die de zaklamp vasthield. Hij werd bang, was dit de stroper? Misschien wel, die had waarschijnlijk dus Natasja, waar was ze anders? En hoe kon diegene met de zaklamp hier nou binnenkomen? Hij kon zich hier nergens verstoppen. Terugrennen dan maar? Maar het was te laat, diegene die de zaklamp vasthield had hem gezien.
‘Wie is daar?’ vroeg een zware mannenstem. Het was dus een man. En hij herkende de stem direct, maar van wie was de stem? Opeens wist hij het: De Rentmeester! Hij was gered! En nog belangrijker Natasja was niet in gevaar. Hij keek achterom om te kijken of Bobbie nog achter hem stond.
‘Bobbie, het is je baasje, we komen er uit. Natasja is veilig!’ 
Opeens voelde hij twee handen op zijn schouder. Hij schrok en draaide zich langzaam om. De Rentmeester stond voor hem en hield hem vast. Een gemene grijns krulde om zijn lippen. Wat deed hij nou, was dit de aardige Rentmeester?
‘Wat doet u, waarom houd u mij vast?’ vroeg hij met angst in zijn stem. Hij probeerde weg te komen maar de Rentmeester had hem zo stevig vast dat hij niet meer kon bewegen. De Rentmeester trok hem steeds verder het hol in. Ze kwamen in een soort open plek in het hol, die open plek was ongeveer drie keer breder dan de rest van het hol. Er stonden twee houten stoelen, één miste een poot en op de ander zat Natasja. NATASJA, vastgebonden met een touw aan de stoel en een prop papier in haar mond. Ze wou iets zeggen, maar hij kon haar niet verstaan door de prop papier in Natasja’s mond. Hij werd op de andere stoel geduwd, de stoel wankelde een beetje omdat het maar drie poten had.
‘Ga hier maar zitten, bemoeial,’ hoorde hij achter zich.
Hij werd net als Natasja vastgebonden aan de stoel met een stuk touw dat de rentmeester waarschijnlijk bij zich had. Maar hij kreeg geen prop papier in zijn mond. Maar ja, schreeuwen had toch geen zin, niemand hoorde hem en niemand wist dat hij hier was.