‘Niet bang zijn!’ zei Jim. Hij aaide Bobbie tot die weer rustig was en zette het hondje toen voorzichtig op de grond.
‘Kom, we gaan op onderzoek uit. Misschien heeft dit hol wel een achteruitgang. Tjee, wat een stank.’
Met zijn arm voor zijn neus omdat de geur hem misselijk maakte, liep Jim in de richting van een smalle gang. Hij kon amper iets zien. Achter zich hoorde hij het getrippel van hondenpootjes. In de verte klonk een zwak geflapper dat hij niet thuis kon brengen. De smalle gang boog af naar links.
Plotseling stootte hij zijn voet. Jim bukte en voelde voorzichtig aan het voorwerp waar hij tegenop gelopen was. Metaal. Kettingen. Punten. Een soort veer. Geschrokken trok hij zijn hand terug.
‘Nog meer klemmen, Bobbie. Stropersspullen.’
Hij was vast en zeker in de geheime bergplek van een stroper terechtgekomen. Hij moest maken dat hij wegkwam. Als die kerel naar hem toekwam... 
Bobbie blafte opgewonden.
‘Sssst, houd je tetter,’ siste Jim terwijl hij zich zo haastig omdraaide dat hij uitgleed over de glibberige bodem. Zijn handen graaiden zonder steun te vinden in de derrie, waardoor de stank hem overspoelde.
Jim hoestte. Met een ongeduldig gebaar veegde hij zijn handen aan zijn broek af. Zo snel hij kon, schuifelde hij in het donker weer terug naar de plek waar hij het hol in gevallen was, want een achteruitgang had hij nergens kunnen ontdekken. Bobbie week niet van zijn zijde.
Gelukkig, daar zag hij het gat alweer. Bijna opgelucht keek Jim naar de donzige wolken die hoog in de lucht voorbijdreven.
 ‘Help,’ riep hij met zijn handen om zijn mond als een toeter. ‘Hééelp! Is daar iemand? Ik zit hier beneden!’
Even hield hij stil om te luisteren. Hij hoorde iets! Iemand riep zijn naam. Een golf van opluchting sloeg door hem heen.
‘Hulp is onderweg, Bobbie! zei hij.
‘Jim! Waar zit je dan? Blijf praten!’
Toen hij de stem herkende, kreunde Jim inwendig. Dat nou juist zíj hem moest vinden. Waarom niet de rentmeester, zijn vader of een stoere trimmer? Maar nee, Natasja, natuurlijk. Zijn bemoeizieke zus die maar een jaar ouder was, maar dacht dat ze altijd de baas over hem kon spelen. Die dacht dat de aarde om haar draaide, in plaats van om de zon.
‘Natas. Ik ben in een hol gevallen. Het gat ligt naast een kromme dennenboom, maar pas op! De ingang is...’
Een oorverdovend gerommel volgde. Als een zak zand kwam Natasja het gat in gerollebold om in een onnatuurlijk houding voor zijn voeten te blijven liggen.
‘Glad,’ maakte Jim zijn zin af.
‘Ieeu,’ zei Natasja en ze veegde met een rimpel boven haar neus wat modder van haar roze jas. ‘Wat doe je hier? Heeft het soms iets te maken met die ongure man die ik zojuist tegenkwam? Ben je weer iets aan het uitvreten dat papa en mama niet mogen weten? Ik ga het zeggen, hoor!’