Jim bekeek de klem nog maar eens goed. Daar moest Bobbie niet tussen komen. Trouwens geen enkel ander dier ook. Stel je voor dat de vos die Jim zo tam had gekregen er zijn nieuwsgierige snuit tussen zette. Daar wilde Jim liever niet aan denken.
Hij bekeek de stevige kabel waarmee de klem aan de boom was vastgemaakt. Die kreeg hij niet zomaar eventjes los. Maar, bedacht hij zich, moest hij die klem eigenlijk wel weg halen? Zelfs als het hem zou lukken om dat te doen, dan zouden de schurken die hier achter zaten natuurlijk gewoon ergens anders een nieuwe zetten. En, ze waren gewaarschuwd want ze wisten dat iemand ze ontdekt had. Hij duwde de snuit van Bobbie weg die met hem wilde spelen.
Jim keek op zijn horloge. Al bijna zeven uur. Om acht uur moest hij thuis zijn. Koortsachtig dacht hij na wat kon hij doen? Op dat moment vielen de eerste druppels en ze verfristen Jim zodat hem een plan te binnen schoot.
‘Ren naar huis Bobbie,’ zei hij tegen de hond. ‘Ga schuilen voor de regen en kom vanavond niet meer buiten. Het is veel te gevaarlijk met dit soort tuig op de weg.’
De hond keek hem aan alsof hij hem begreep, gaf toen een blaf en rende weg in de richting van het huis van zijn baasje, de Rentmeester. Jim haalde opgelucht adem. Gelukkig was dat opgelost. Hij moest er niet aan denken dat Bobbie iets zou kunnen overkomen. Nogmaals keek hij gespannen op zijn horloge. Zijn plan was om vannacht terug te keren om zo te kunnen ontdekken wie er achter deze schurkenstreek zat of zaten natuurlijk. Dan zou hij er iets aan kunnen doen. Als hij nu de Rentmeester zou halen of het aan zijn ouders zou vertellen, had je kans dat de klem weggehaald zou worden De daders zouden dan niet meer terugkomen en ze moesten gepakt worden. Goed, het plan had hij bedacht, nu moest hij het nog uitvoeren.
Voordat hij terugkeerde naar het konijnenhol om naar huis te gaan, keek hij nog een keer goed om zich heen in het schemerige licht. Het was na sluitingstijd en stil en er was niemand te zien die er niet thuishoorde, nog niet tenminste. Jim was er van overtuigd dat er later die nacht iemand naar de klem zou komen kijken. Maar dan zou hij er zijn om ze op te wachten. Jim kende namelijk de omgeving, ook als het donker was. Hij wist waar de gevaarlijke plekken zich bevonden, het drijfzand, de konijnenholen en hij had een goede kennis van de veilige wegen. Het grootste probleem vormde nu alleen zijn ouders. Weer keek hij nerveus op zijn horloge. Geen tijd te verliezen: naar huis en eten en daarna de spullen voor de nacht klaar leggen. Alleen, hoe kwam hij zo snel mogelijk het huis uit zonder dat zijn ouders dat merkten? Peinzend liep Jim terug naar huis.