Jeff kijkt meester Jos vragend aan.
‘Waar zijn we?’
‘Ik weet het niet, Jeff’,’ zegt meester Jos een beetje bang.
Jeff wordt nog banger, meester Jos is ook bang. Nikki onderbreekt zijn gedachten en zegt:
‘Hoe komen we terug in Nederland Jeff?’
‘Wat?’ zegt Jeff.
Nikki kijkt hem aan en herhaalt: ‘Hoe komen we terug in Nederland, Jeff?’
‘Ik weet het niet,’ antwoordt Jeff. ‘We moeten toch naar de Urulu.’
‘Jeff, we gaan niet naar de Urulu, we gaan niet naar een bijstuurkamp in Australië.’
‘En waarom dan niet?’ vraagt Jeff.
Nikki schreeuwt: ‘Omdat er geen kamp bestaat!’
Het is even stil… dan springt Jeff boven op Nikki en schreeuwt:
‘Je liegt, je liegt!!’
Ze rollen vechtend over de grond. Jeff slaat woest om zich heen. Opeens wordt hij vast gegrepen.
‘Laat me los!’ schreeuwt Jeff.
‘Oh nee Jeff, word eerst maar eens rustig.’
Jeff kalmeert langzaam, maar barst dan in huilen uit.
‘Ik wil niet dood, ik wil terug naar Nederland,’ schreeuwt hij.
‘Stil maar Jeff,’ zegt meester Jos. ‘We komen wel in Nederland.’
‘Of we gaan dood,’ snikt Nikki.
‘Nee we gaan niet dood,’ zegt meester Jos. ‘Tenminste niet als we nu eten vinden. Maar er groeit hier helemaal niets. Er is geen boom te zien hier.’
‘Dat is zo,’ zegt Nikki.
Maar dan opeens haalt meester Jos zijn mobiel uit zijn zak. Jeff roept: ‘WE ZIJN GERED!!’
‘Nou, nog niet, want ik heb geen bereik,’ zegt meester Jos teleurgesteld. Opeens zegt Nikki: ‘Maar waarom wil die Bergman of  Namgreb ons dood hebben?’
‘Maar… nou… toen ik vier was, onderbreekt Jeff haar, toen kwam hij bij ons thuis voor mijn gegevens, omdat ik net naar school moest, toen heb ik per ongeluk een fles azijn op zijn hoofd laten vallen. En toen was hij woest!!!’
Meester Jos, Nikki en Jeff schieten alle drie in de lach.
‘Nu je het zegt jongen, ik heb twee of drie jaar geleden ook een fles azijn op zijn hoofd laten vallen, en toen was hij ook heel woest!!’
‘Dus daarom wou hij dat wij dood gingen,’ zegt Jeff.
‘Nou, dat klinkt eng,’ zegt Nikki.
‘Maar dat begrijp ik echt niet,’ zegt meester Jos. ‘Dat je daarom iemand wil vermoorden.’
Jeff zegt: ‘Maar je weet hoe boos meneer Bergman wordt, zelfs als je een gum laat vallen moet je al één week binnen blijven!’ Toen zei Nikki:
‘Dan weet ik ook waarom ik in een ander vliegtuig moest gaan zitten, want ik…’
‘Maar die gedaante snap ik nog niet,’ onderbreekt Jeff haar.
‘Nu weet ik het zeker!!’ zegt Nikki.
‘Die meneer Bergman hè, die moest een keer invallen bij mij in de groep, dat was in groep 4. Toen heb ik een pot inkt op zijn hoofd laten vallen, per ongeluk natuurlijk.’
‘Dus daarom…,’ zegt meester Jos.
Jeff en Nikki beginnen te huilen.
Het was die nacht erg koud. Jeff kon niet slapen want hij had hele erge honger. Hij keek opzij naar meester Jos en Nikki, maar die sliepen wel.  De volgende morgen werden ze wakker door heel veel lawaai. Toen schreeuwde Jeff:
‘MAMA, PAPA!!!!!’
Jeff’s  vader en moeder stonden opeens voor hen. Nikki haar ouders waren er ook bij. En opeens zei meester:
‘Hoe wisten jullie dat we hier zaten?’
‘Door deze man achter ons,’ bromt vader en wijst naar de persoon achter hem.
‘Meneer Bergman,’ zegt Jeff kwaad.
‘Jij vieze moordenaar!’ schreeuwt Nikki.
Nikki’s moeder zegt: ‘Rustig maar mijn meisje.’
‘Sorry, het spijt me jongens,’ zegt meneer Bergman.
‘Dit vergeef ik je nooit,’ zegt meester Jos.
Opeens onderbreekt iemand anders hen en zegt:
‘Het was ook mijn schuld, ik moest jullie vermoorden, ik durfde dat niet maar ik heb jullie toch nog ergens gedumpt.’
‘Het spijt me heel erg,’ zegt Henry.
Toen zei de piloot die de ouders gehaald had:
‘Instappen mensen, anders ga ik wel alleen terug.’
Zo kwamen ze eindelijk na een lange reis weer thuis. Daar werd gelukkig alles snel afgehandeld. Henry en meneer Bergman belandden achter de tralies.
Blozend zegt Jeff tegen zijn ouders: ‘Mag ik nu ook nog even naar Nikki?’
‘Jij bent zeker een beetje verliefd,’ lachen vader en moeder tegelijk!

 Tien jaar later gaan Jeff en Nikki samenwonen met hun hondje ‘Urulu’.