Wat doe jij hier?!!!’
Verward keek Jeff op. Eerst dat sms’je en nu staat ze daar zomaar! Nikki hield haar wijsvinger tegen haar lippen, knipoogde naar hem en glipte de cockpit in.
Henry kwam terug en verdween ook in de cockpit. De motoren van het vliegtuigje begonnen te loeien en even later vlogen ze boven de besneeuwde toppen van de Alpen.
Meester Jos kwam uit zijn stoel.
‘Zo,’ zei hij, ‘eens kijken of onze Nikki haar woord heeft gehouden.’
Jeff staarde hem met open mond aan. Wat bedoelde hij? Jeff ging achter meester Jos aan. In de cockpit zag hij hoe Nikki het vliegtuig bestuurde. Henry hing verdoofd opzij in zijn stoel. Meester Jos sjorde hem eruit en zei tegen Jeff: ‘Kom, help eens even.’
Nikki grijnsde. ‘We gaan toch maar liever naar Australië dan naar een onbewoond eiland, toch?’
Jeff hielp het zware lichaam van de piloot naar achteren sjouwen. Meester Jos bond hem goed vast. ‘Zo, die blijft wel even slapen. Tot in Australië, hoop ik.’
Jeff was nog steeds niet van de verbazing bekomen. ‘Wat… Hoe… Kan Nikki vliegen?’
‘Je ziet het, we storten niet neer.’
Jeff liep naar voren. ‘Hoe kan een meisje vliegen?’
‘Ik ben buitengewoon slim en ik heb een rijke pa die het goed vond dat ik vliegles nam,’ was het laconieke antwoord.
O, juist, alsof dat heel normaal was. ‘En Henry…’
‘Die heb ik bedwelmd. Ik hoop dat we op tijd in Australië zijn. Anders is alles voor niets geweest.’
Jeff hapte naar lucht. ‘Wat is alles?’
‘Jouw uitverkiezing, mijn opleiding, jouw meester Jos. We móeten de laatste bewoners van de Uluru helpen.’
‘Dus ik ben niet op weg naar een kamp?’
Nikki lachte. ‘O nee, bepaald niet.’
Toen schrok ze. Op het dashboard knipperden rode lichtjes en er klonk plotseling een stem: ‘Henry, Namgreb hier, Henry, Namgreb hier, meld je alsjeblieft!’
Meester Jos kwam de cockpit in, het werd nu echt vol. Hij imiteerde Henry’s stem: ‘Alles onder controle, Namgreb, alles verloopt volgens plan.’
Daarna drukte hij allerlei knoppen in. ‘Zo. Nu kunnen ze ons niet meer volgen.’
‘Onderschat ze niet,’ zei Nikki. Toen beet ze op haar lip. ‘Ik hoop dat we tijd genoeg hebben…’
Meester Jos keek op zijn horloge en werd ineens zenuwachtig. Hij nam Jeff weer mee naar hun stoelen. ‘Zo, nu wordt het tijd dat jij aan het werk gaat. Je hebt niet veel tijd de geschiedenis en de taal te leren van de bewoners van de Uluru.’
Jeff viel vandaag van de ene verbazing in de andere. ‘Ik?’
‘Ja, jij. Toen jij een baby was, ben je ontvoerd. Er is toen een spreuk uitgesproken. Het wordt tijd dat je gaat doen wat je moet doen. Nikki weet de plek waar we moeten zijn. Maar je moet eerst de taal leren. Je mag namelijk geen enkele fout maken. Ik zal je daarbij helpen. En je moet nog hierop leren spelen.’
Meester Jos haalde een lange buis te voorschijn.
‘Wat is dat?’
‘Hun muziekinstrument. Alleen dan red je de laatste bewoners. En we moeten eerder zijn dan zij.’
Jeff voelde hoe zijn hart sneller begon te slaan. ‘Wie?’
Meester Jos wees naar achteren, naar de vastgebonden Henry. ‘Namgreb. Jouw meester Bergman werkt ook voor hen. Hij heeft jou in Nederland opgespoord.’
Dit was echt spannend! Het werd een race tegen de klok: Henry zou immers na een paar uur weer bijkomen, Nikki moest voor die tijd het vliegtuig op Australische bodem neerzetten, en Jeff moest al die lastige klanken uit zijn hoofd leren. Zo’n ijverige, supergeconcentreerde leerling was hij nog nooit geweest. Leerde hij hier toch iets nuttigs! Maar al die tijd had hij een onrustig gevoel in zijn buik – zouden ze op tijd komen?