‘Volgens mij moeten we daarheen.’
Meester Jos wijst naar een plekje op een speciale kaart van Schiphol. Jeff haalt zijn schouders op.
‘Zal wel.’
Samen lopen ze in de hal van Schiphol. Af en toe kijkt meester Jos rond waar ze zijn. ‘Hier moet het zijn,’ zegt meester Jos. ‘Ehm, dit is balie veertien. Staat dat zo op de kaart?’
Jeff kijkt omhoog boven de balie waar het getal veertien staat. ‘Ja, dat klopt. Kom, we gaan inchecken.’
Meester Jos loopt op de balie af waar een jonge vrouw achter staat en naast de balie staat een dikke man met een rood gezicht en een onderkin. Terwijl meester Jos incheckt, bekijkt Jeff de man eens goed. Hij zag er eigenlijk wel grappig uit, maar op een of andere manier had Jeff een raar gevoel over hem.
‘Zo, dat is gedaan,’ hoort hij meester Jos naast hem zeggen. De dikke man komt op de twee aflopen.
‘Hallo, dus jullie zijn de onge...eh...ehh gelukkigen...’ Uit zijn uniform, dat haast uit elkaar springt, haalt hij een smoezelig groen zakdoekje en veegt daarmee over zijn hoofd.
‘Hallo, wij zijn Jos en Jeff.’ Meester Jos wijst eerst naar zichzelf en dan naar Jeff. ‘Aha, ik ben Murdock. Henry Murdock. Jullie piloot. Pleur die bagage maar effe in de bak.’ Henry wijst naar buiten, waar een wit vliegtuigje staat.
‘Ik loop wel effe mee.’ Henry loopt naar een deur die naar buiten gaat en meester Jos en Jeff lopen achter hem aan. Henry loopt naar het witte vliegtuigje en doet de bak voor de bagage open. Daarna loopt hij er een eindje vandaan en haalt een pakje sigaretten en een aansteker uit zijn zak. Terwijl hij een sigaret opsteekt, zet meester Jos zijn reistas in de bagagebak en loopt naar Henri. Jeff doet hetzelfde, maar net als hij naar meester Jos en Henry wil lopen hoort hij iets. Een hoofd komt achter de bagage tevoorschijn. Jeff’s ogen worden groot.
‘Wie ben jij? wat doe jij hier?’
‘Ik ben Nikki en ik moet ook mee naar de berg Uluru.’
Ze schudt even met haar blonde haar. Dan gaat ze op haar hurken zitten. Jeff nam haar eens op. Ze had gympen aan met verschillende sokken en ze zag er wel stoer uit. In ieder geval niet tuttig.
‘Maar… moet jij niet gewoon in dit vliegtuigje zitten dan?’ vraagt Jeff verbaasd.
‘Nee, dit is een privéjet, Jeff, voor jou en je meester alleen. Niemand weet er iets van dat ik hier ben.’
‘Maar…’
‘Ssst…! We ontmoeten elkaar nog wel een andere keer. Maar nog één ding: die piloot die daar rookt, is niet te vertrouwen.’
Nikki knikt met haar hoofd naar Henri en zakt weer naar beneden. Er is niks meer van haar te zien. Jeff kijkt verbaasd naar de plek waar Nikki net zat.
‘Wat een rare reis is dit toch,’ denkt hij. Zijn gedachten worden verstoord door de stem van de dikke piloot Henry.
‘Hé man, wat sta je hier te suffen? We gaan!’