Jeff schrikt zich rot.  
‘Wwwwat was dat?! Wwwaaar ben ik?? Help me. HELP ME!’
Opeens hoort Jeff een stem. Het is professor Sarion. Hij zegt:
‘Jeff, dit is een test. Als je deze test goed doorloopt, kun je één iemand terug krijgen. Doe je best en wees alert.’
Jeff liep verder. Het werd steeds donkerder en griezeliger. Jeff staat stil. Hij denkt na. Opeens hoort hij nog  een keer een ijselijke gil. Hij schrikt. Hij heeft het door. Steeds als hij aan thuis denkt, komt die ijselijke gil. Nu weet hij wat hij moet doen:  Aan thuis denken en op het ijselijke gegil afgaan. Het lukt hem. Hij komt bij het meisje wat zo ijselijk gilde. Jeff vroeg aan het meisje waarom ze zo moest gillen als hij aan thuis dacht. Het meisje antwoordde daarop:
‘Ik kan ook communiceren zonder te praten. Jij dacht aan thuis en…’
Jeff onderbrak haar en zei:
‘Kom op! Vertel het me!’
‘Ja, ja, rustig,’ zei het meisje. ‘Ik zeg het je als je aan de overkant bent.’ ‘Nehee,’ zei Jeff.  ‘Ik wil het NU horen.’
‘Als je aan de overkant bent,’ zei het meisje boos.
‘Okay dan,’ zei Jeff.
Jeff dacht na. Hoe kon hij zonder naar beneden te vallen aan de overkant komen? Hij wist het. Dat hadden ze bij gym geleerd. Daar hadden ze geleerd hoe je aan de overkant kan komen zonder de grond aan te raken. Jeff zocht een goede tak om aan te kunnen hangen. Bovenin de bomen in het woud waren allemaal takken waar je aan kunt hangen. Takken van bomen. Jeff had een goede tak gevonden en nam een aanloopje, pakte zicht vast aan een tak en slingerde zich naar de overkant. Hij  liet los en stond aan de andere kant van het ravijn. Jeff zei tegen het meisje:
‘Mag ik NU weten wat je wilde zeggen?’
‘Ja,’ antwoordde het meisje daarop. ‘Ik wilde zeggen dat ik je altijd zal helpen als je in deze test bezig bent. En ik zal je helpen niet meer aan thuis te denken.
‘Okay, meisje,’ zei Jeff. ‘Maar ik wil nog één ding van je weten.’
‘Wat dan?’ vroeg het meisje.
‘Ik wil weten hoe je heet,’ zei Jeff.
‘Ik, eh, ik eh, ik ben de zus van Nikki. Ik heet Marissa.’
‘Mooie naam,’ zei Jeff.
‘Ga verder naar de volgende test en ik zal je helpen,’ zei Marissa.
Jeff liep gespannen en onderzoekend verder. Hij zag op een paal het cijfer twee staan. Hij dacht dat het om de tweede test zal gaan.
‘Dat klopt,’ zei Marissa. ‘Dit is de tweede test, doe je best.’
Jeff keek rond.  Er was helemaal niets veranderd, nadat hij klaar was met test één. Toch wilde hij dat  het anders was. Hij hoorde een stem, maar dat was Marissa niet. Het was professor Sarion. Hij zei:
‘Wees slim en kijk goed uit.’
Jeff schrok er een beetje van, maar concentreerde zich snel weer op test twee.
Jeff stond in een ommuurde ruimte, midden in het bos. Voordat hij het wist, begonnen de muren naar elkaar toe te schuiven. Jeff rende snel door en dacht: “Hé, ik ben er langs. Ik heb het gehaald.”
Maar toen gebeurde het. Er verscheen een poort. Een poort die dicht zat. Professor Sarion zei tegen Jeff:
‘Ik kom er aan.’
Jeff wachtte op hem. Even later kwam de professor inderdaad aangesneld.  Professor Sarion zei tegen Jeff:
‘Je hebt de testen goed doorstaan, dus je mag kiezen. Wie wil je terug?’ ‘Nikki,’ zei Jeff heel snel.
‘Okay,’ zei professor Sarion.
En opeens stond Nikki naast Jeff. Ze keken elkaar aan en omhelsden elkaar. Ze vroegen aan professor Sarion wat ze nu moesten doen.
Professor Sarion zei: ‘Jeff, ik moet je iets vertellen. Jij bent hier eerder geweest. Je was toen nog een kleine jongen. De vrouwen van de Ninanakastam hebben je toen gevonden. Omdat je geen kind was van de stam, moesten de vrouwen je van de medicijnman opofferen aan de grote geest van de Uluru. Als dit niet zou gebeuren, dan zou de berg met al haar diamanten voor eeuwig vervloekt zijn. Die diamanten zijn heel belangrijk voor de Ninanakastam. Door deze diamanten te verkopen kunnen ze leven, eten en wonen. Toch hadden de vrouwen een vreemd gevoel wanneer ze  jou zouden opofferen. Ze konden het gewoonweg niet. Je was een leuk en lief kind. Je was een voorbeeld voor alle kinderen van de stam. Jou offeren ging dus niet. Daarom heb ik je uit de stam meegenomen, je in een mand gelegd met een briefje erbij dat je terug moest komen als je 14 jaar zou zijn. Dit is namelijk het enige jaar waarin jij de vloek kan opheffen. Om de vloek op te heffen moet je drie testen doorlopen. De eerste test heb je gehad. De tweede test heb je ook goed doorlopen en gehaald. Nu komt de derde en moeilijkste test. Er is namelijk een vrouw in de stam die voor je heeft gezorgd. Ze heeft voor je gezorgd tijdens de dagen dat je in de stam leefde. Je moet nu uit alle vrouwen van de stam de juiste vrouw kiezen. Gebruik hiervoor je intuïtie. Marissa kent de stam, de stamvrouwen en hun gewoonten heel goed. Toch weet zij ook niet welke vrouw er voor jou gezorgd heeft.  Als we door deze poort heen zijn, komen we bij de plaats waar je geofferd zou worden, hier zullen ook alle vrouwen van de stam aanwezig zijn. Toch mag je maar met één vrouw contact maken. Als zij de vrouw is die voor je gezorgd heeft, zal de vloek opgeheven worden. Als zij die vrouw niet is, zal jij geofferd worden om zo de vloek op te heffen. Je zult dan dus nooit meer thuis komen.’
Jeff was wit geworden van angst. Wat een verantwoordelijkheid. Hij voelde zich niet helemaal lekker na dit verhaal van de professor. Hoe moest hij de juiste vrouw zoeken? Hoe kon hij haar herkennen? Hoe…? 
Marissa klonk in zijn hoofd: ‘Het komt goed Jeff. Vertrouw op mij.’
Het geluid van de opengaande poort begon te klinken. Kraken, piepen en schuren… met een doffe dreun klapten de poortdeuren open. De professor verdween net zoals hij was gekomen op het vliegveld met een flits. Weg was hij. Jeff zocht met zijn hand de hand van Marissa. Samen gingen zij naar binnen. De poort sloot achter hen. Voor hun voeten ontstond een pad, ze besloten het te volgen.
Gaande de wandeling voelde Jeff zich zo op zijn gemak dat hij niet meer aan thuis dacht. Hij had zelfs niet in de gaten dat Marissa niet meer aan zijn hand naast hem liep. Hij voelde zich niet meer misselijk. Hij voelde zich eigenlijk wel heel erg goed.
Na een lange wandeling  was hij aangekomen in het rijk van Ninanakastam. Er stonden allemaal beelden en tenten. Hij had soortgelijke tenten wel eens  op tv gezien, maar nog nooit in het echt. Felle kleuren. En er waren alleen vrouwen. Die vrouwen droegen rokken in felle kleuren en hun haren waren lang en knalrood. Ze dansten en leken veel plezier te hebben. Hij sprak erover tegen Marissa, maar die gaf geen antwoord. Waar was ze gebleven? Waar kon ze zijn? Het drong ineens tot hem door. Hij stond te kijken naar een feest; het feest waar hij geofferd zou worden. Hij mocht maar contact hebben met één vrouw. En daarom was Marissa er niet meer. En er waren ook geen mannen. Die waren net als meester Jos en Nikkie opgegaan in rook. En er was alleen nog as, hoopjes as van de mannen.
Opeens voelde hij zich weer bang worden, hij was alleen.  Geen meester, geen Marissa. Alleen een stel vrouwen met wilde rode haren die hem wilden opofferen.
“Geen contact maken!” ging er door zijn hoofd. “Geen contact maken.” Hoe moet hij dit oplossen? De paniek borrelde in hem op. Hij hief zijn hoofd op en wilde net gaan smeken om hulp, toen hij daar in de bomen een hutje zag. Het was erg vreemd, want er leek ook iemand te wonen.
Hij deed een paar stappen in de richting van het hutje. Hij keek om zich heen en vond het allemaal bijzonder vreemd. Alle vrouwen van de stam woonden in tenten en toch woont er daar iemand in een hutje. Hij werd nieuwsgieriger en nieuwsgieriger. Plotseling zonder enige aankondiging stak een wat oudere vrouw haar hoofd om het hoekje en zei met een kalme stem:
‘Hallo jongeman.’
Jeff wist niet hoe hij het had. Hij had geleerd beleefd te zijn en vriendelijk. Maar nu had hij toch een probleem. Wat nou als dit niet de juiste vrouw was. Hij keek haar aan. De vrouw keek terug. Er kwam een glimlach om de mond van de vrouw. Ze had iets vertrouwds. Een warm gevoel maakte zich meester van hem en hij wist het zeker: DIT is de vrouw die voor hem zorgde. Dit is die vrouw.
‘Hallo,’ zei hij.
De vrouw klom uit haar hutje en via een  tak slingerde ze naar beneden. ‘Jeff?’ zei de vrouw?
‘Ja,’ zei Jeff met een kleine vreugdeklank in zijn stem.
De vrouw pakte zijn hand en kuste deze. Vervolgens begon ze in een vreemde taal met wilde gebaren te krijsen naar de andere vrouwen. Deze stopten met de muziek en keken naar Jeff.  Er volgde een stilte. En toen werd het allemaal duidelijk. Jeff had de juiste vrouw gekozen.
Marissa rende op hem af en omhelsde hem. Het was hem gelukt. De vloek werd opgeheven en de mannen die veranderd waren in as, herrezen en kwamen allemaal terug naar de stam.
En daar waren Nikki en Meester Jos ook.  Wat een geluk!  Wat een vreugde!
‘Nu kunnen we oplucht naar huis,’ zei meester Jos.

Na een lange, maar zeker een rustige vlucht waren ze weer thuis. Echt thuis. En daar wachtte een groot feest op ze. Iedereen van Jeff zijn klas was er en iedereen was gelukkig en dolblij!
Maar Jeff had zijn gedachten ergens anders. Jeff was erg benieuwd of zijn computer er nog stond. Want daar was het allemaal begonnen. Hij sloop de trap op naar zijn kamer. Hij zette de pc aan en wat denk je…