Jeff zit in het vliegtuig naast Nikki. Hij denkt aan Nikki en - floep - ze zit meteen al in zijn hoofd.
Ze vraagt: ‘Je hebt zeker nog nooit in een vliegtuig gezeten?’
Jeff kijkt haar aan en schudt zijn hoofd. Wow, wat is zo’n vliegtuig eigenlijk groot. Hij had er wel eens één zien vliegen in de lucht en die leek toen heel klein. Maar nu hij erin zit, is het echt heel groot: er kunnen zowat 100 mensen in!
Jeff moet naar de WC en loopt door het gangpad van het vliegtuig langs al die mensen. Als hij op de WC zit denkt hij aan Nikki. O nee, Nikki kan... het is al te laat: Nikki zit alweer in zijn hoofd.
’Hoi,’ zegt ze. ‘Wees maar niet bang, Jeff, ik kan je niet zien, alleen maar horen! En het komt goed uit dat we elkaar spreken, want de stewardess vraagt net wat we willen drinken.’
’Oo... eh, een cola graag,’ zegt Jeff.
Nikki bestelt cola voor Jeff en limonade voor zichzelf.
Als Jeff terug is van de WC en zijn cola op heeft, kijkt hij naar buiten. Hij ziet alleen maar wit en een klein beetje helderblauw; dat moeten de wolken en de lucht zijn. Dit is echt supermooi, denkt hij. Meteen zit Nikki weer in zijn hoofd en ze zegt:
’Mooi is het daar buiten, hè?’
’Eh... ja,’ zegt hij.
Om Nikki uit zijn hoofd te krijgen, denkt Jeff snel aan zijn nieuwe lego; dat mooie politiebureau dat hij voor zijn 14de verjaardag heeft gekregen van zijn eigenlijk best wel verdrietige ouders. In plaats van hem te feliciteren, zei zijn moeder dat hij nog wel een jaartje 13 had mogen blijven. Maar Jeff was juist blij dat hij 14 was, want 13 is toch een ongeluksgetal? Maar die nacht, die nacht dat opeens de computer aanging ... als hij toen wist wat hij nu weet, was hij ook veel liever 13 gebleven. Hoeveel ongeluk dat ook zal brengen! Alles beter dan dit.
Hij kijkt naar meester Jos die ligt te slapen. Hij snurkt een beetje. Naast de meester zit een dikke vrouw een boek te lezen. De titel van het boek is: Alles wat je wil weten over Australië. Op de voorkant staat een grote berg.
Jeff denkt meteen: Dat is vast de Uluru! Het is wel een erg grote berg. Zouden ze die echt gaan beklimmen? Jeff kijkt weer naar Nikki en… floep – daar is ze alweer.
Ze zegt: ‘Ik mag je echt niks zeggen over de berg en uit je meester krijg je ook geen woord los.’
Jeff vraagt: ‘Is het wel echt een bijstuurkamp waar we heen gaan?’
’Daar kom je snel genoeg achter,’ zegt Nikki. ‘Nog drie uur in het vliegtuig en dan zijn we er. Als het goed is, staat professor Sarion in Australië op ons te wachten.’
Jeff vraagt aan Nikki: ‘Hoe kwam het eigenlijk dat jij bijna bent verdronken? En hoe weet je al die dingen van de Uluru?’
‘Nou,’ zegt Nikki. ‘Ik was net vijf jaar geworden en om dat te vieren, ging ik samen met mijn ouders een bootreisje maken. Mijn vader speelde vliegtuigje met mij en ‘vloog’ met mij in zijn armen. Maar net boven het water probeerde ik me los te trappelen en liet mijn vader mij vallen. Hij sprong mij wel meteen achterna, maar hij kon mij in dat donkere water niet vinden. Toen ik zo lang onder water was, had ik een bijna-dood-ervaring. En toen zag ik mezelf wonen op een grote berg, de berg Uluru, maar dan wel heel lang geleden.’
’Dus je bent geree..., gereïn...,’ probeert Jeff.
‘Gereïncarneerd, bedoel je,’ zegt Nikki. ‘Dat klopt, in een vorig leven woonde ik op de Uluru in Australië.’
‘En toen?’ vroeg Jeff. ‘Meer mag ik je nog niet zeggen,’ antwoordt Nikki, ‘Maar je komt er nog wel achter, hoor.’
’Wil je een strip lezen? Ik heb Suske en Wiske en de Donald Duck bij me.’