Schiphol is groter dan Jeff heeft gedacht. Overdekte pleinen en overal winkels en plekken waar je eten of drinken kunt kopen. Jeff staat naast zijn ouders en kijkt om zich heen. Hij voelt zich klein en onzeker.
Drie dagen geleden, toen zijn vader en moeder hem vertelden dat het verhaal, dat hij via zijn computer had gehoord, klopte, had hij zich héél bijzonder gevoeld. Ineens besefte hij, dat hij iets moest doen waarop hij onbewust al lang wachtte. Alsof hij een kamer binnen ging die hij nooit eerder had gezien en toch herkende. Jeff was wel blij geweest dat meester Jos meeging. Hier op het vliegveld zouden ze elkaar ontmoeten.
Maar nu hij in die grote vertrekhal staat, is dat bijzondere gevoel weg. Twijfel is er voor in de plaats gekomen.
‘Ben je zenuwachtig?’
Jeff schrikt door de vraag van zijn vader.
‘Een beetje, pap.’
Op zijn schouder rust de hand van zijn moeder. Zacht trekt ze hem tegen zich aan.
'Kan ik me best voorstellen, lieverd,’ fluistert ze.
Met z’n drieën lopen ze naar de incheckbalie. De rij voor de vlucht naar Australië is lang. Jeff ziet veel verschillende mensen. Klein, groot, dik, dun, zwart en blank. Halverwege de rij ontdekt Jeff, meester Jos. Hij staat met de rug naar hem toe. Jeff herkent hem aan zijn warrige, rode krullen. En drie plekken voor zijn meester staat een meisje. Ze kijkt Jeff strak aan en steekt heel even haar hand op.
Zou dat Nikki zijn, vraagt Jeff zich af?
Het meisje knikt. In zijn hoofd hoort Jeff haar stem. ‘Ja, ik ben Nikki. Ik ga met jou mee naar Australië.’
Jeff slikt. Dit kan toch niet waar zijn. Eerst die vreemde ervaring met zijn computer. En nu een meisje dat zijn gedachten kan lezen en met hem kan praten zonder geluid te maken.
Het duizelt in Jeffs hoofd. Waar is hij in terecht gekomen? Wat staat hem allemaal nog te wachten?
‘Dat weet ik ook niet,’ hoort hij Nikki zeggen. ‘Maar jij bent belangrijk, jij hebt een opdracht en ik moet je daar bij helpen.’
Jeff voelt zich begluurd. Alsof hij zonder kleren in de vertrekhal staat. Ongeveer twintig meter bij hem vandaan bevindt zich een meisje dat precies weet wat hij denkt en voelt. Die gedachte beangstigt hem.
‘Je hoeft niet bang voor me te zijn, Jeff,’ reageert Nikki snel. ‘Ik kan alleen met je praatdenken als jij het wilt. Schrap je mij uit je gedachten, dan kan ik geen contact meer met je maken.’
Jeff sluit zijn ogen en probeert aan iets anders te denken. Hij ziet een cheeseburger en Franse frietjes. En een grote beker cola met ijsblokjes.
Dan opent hij zijn ogen en zoekt opnieuw contact met Nikki.
‘Ja hallo, daar ben ik weer. Waaraan je net dacht, heb ik gemist. Jammer.’
Jeff kijkt naar het spichtige blonde meisje en begint zacht te lachen. Hij voelt dat hij haar kan vertrouwen.
‘Bedankt,’ hoort hij in zijn hoofd. ‘We moeten zorgen dat we straks naast elkaar komen te zitten.’