Jeff ligt in bed. Steeds weer spoken dezelfde vragen door zijn hoofd . ‘Wat heb ik gedaan, waarom moet ik vredesnaam naar dat rare kamp? Bijstuurkamp, wat bedoelen ze daar nou mee? Helemaal in Australië? Nou ik ga niet. Ze kunnen me niet zomaar wegsturen. Iets klopt er niet, maar wat?’
Max, zijn beste vriend had er een grapje van gemaakt.
‘Misschien moet je de berg Uluru met een tandenborstel gaan poetsen, lekker man.’
Stel je voor, dan komt hij nooit meer thuis. Verdrietig valt hij uiteindelijk in slaap.
Het is doodstil in huis. Jeff zucht af en toe zachtjes in zijn slaap. Dan ineens springt het beeldscherm van zijn computer aan. Er komt een groen, spookachtig licht uit. Dan zomaar uit het niets komt er een gedaante tevoorschijn. In zijn hand heeft hij een soort buis. Hij houdt de buis aan zijn mond en begint te blazen. Het klinkt alsof de wind door een rotsspleet blaast. Dan roept de gedaante ineens:
‘Jeff, Jeff?’
Jeff zucht in zijn slaap: ‘Jaaaaaa.’
Ineens schiet hij overeind.
‘W wwat is dat?’
Hij ziet de gedaante op het scherm en valt van schrik uit zijn bed.
‘Jeff,’ zegt de gedaante.
‘W wwie ben jij?’ vraagt Jeff.
‘Ik ben één van de laatste bewoners van de berg Urulu. Kom naar de berg, je moet ons helpen. We hebben je nodig. Alleen een Nederlandse jongen met de naam Jeff kan ons helpen.’ 
‘Waarom ik, wat moet ik doen?’
‘Wees niet bang Jeff,’ zegt de man. ‘Je hoeft niet alleen. Er gaan twee mensen met je mee.’
‘Wie dan?’ vraagt Jeff.
‘De ene is je meester, meester Jos. Hij weet veel, hij zal je zo goed mogelijk helpen. De andere is een meisje. Een meisje dat je niet kent, Nikki. Je zult haar ontmoeten in het vliegtuig. Haar ouders hebben haar toen ze klein was bijna laten verdrinken. Zij weet daardoor dingen, dingen die voor ons belangrijk zijn.’
‘Wat heeft dat met mij te maken?’ antwoordt Jeff.
‘Ben je het vergeten Jeff?’
‘Nee. Tja.’
‘Jeff ik denk dat je ouders het je nooit hebben verteld, maar je bent eigenlijk geen Nederlander. Je bent hier in Australië geboren. Je bent hier eerder geweest, hier bij de Urulu. Je was een baby . Je ouders zaten aan de voet van de berg te picknicken en opeens was jij verdwenen. Je ouders waren zo in paniek. Dagen lang werd er naar je gezocht. Pas aan het einde van de 5e dag vonden ze je terug. Met een briefje in je luier, daar stond op:
“Jullie mogen je zoontje alleen terug als je belooft dat je hem hier naartoe stuurt  als hij 14 is. Vraag nooit waarom.''
Je ouders begrepen er niets van. Ze waren zo bang en geschrokken dat ze bedachten: “We moet emigreren. Jeff moet hier zo ver mogelijk vandaan.”
…Maar nu Jeff, nu ben je 14…’