De Uluru vlamde op het beeldscherm van Jeffs computer. Wilden ze hem echt naar die rode berg brengen? Hoe kon je daar nou een ander mens worden? En waarom moest dat? Zo vreselijk brutaal was hij toch ook weer niet. Meester Jos kon vaak gewoon om hem lachen. Alleen het hoofd van de school lachte nooit. Die vreselijke Bergman met zijn koude ogen! Had die man het misschien allemaal bedacht?
Jeff deed zijn ogen even dicht. Toen hij weer keek bewoog er iets op het scherm. Rode wolken waaiden boven de Uluru. Alsof er een zandstorm uit de woestijn kwam. Uit de scheuren in de berg kropen hagedissen. Een stroom beestjes bewoog bij de berg omhoog.
Wat gebeurde er? Had hij een filmpje aangeklikt? Droomde hij? Het was schemerig rood in zijn kamer. Hij zag dat de hagedissen iets naar het hoogste plateau sleepten. Het leek wel… Jeffs hart begon wild te bonken. Hij zoomde in en zag boven op de berg Sevda liggen. Jeff wilde haar roepen, maar zijn keel zat dicht. Ineens zweefde de berg met Sevda weg tot een stipje in de woestijn. Van ver kwam een man terugwandelen, tot zijn gezicht levensgroot in beeld was. Slierten wit haar waaiden bij zijn slapen.
’Even kennismaken, Jeff,’ zei de man. ‘Ik ben Sarion.’
‘De professor,’ fluisterde Jeff.
‘Fijn dat je me al kent, jongen. We zien elkaar binnenkort, hè.’
‘Ik ga niet,’ riep Jeff. ‘Nooit van mijn leven.’
De professor lachte.
‘Kom, kom, Jeff, je weet toch dat Sevda hier al is. En je vindt haar toch leuk? Dan zou ik maar snel komen, want de Uluru vraagt een offer, weet je.’
De ventilator in de computer kreunde. Ergens hoorde Jeff iemand gillen. Maar hij kon niets meer vragen. Het gezicht van de professor waaide weg. De computer sprong in de slaapstand.
Jeff kon die nacht niet in slaap komen. Hij dacht aan Sevda. Wat moest de lieve Sevda bij Sarion? Zij was toch nooit brutaal! Een paar keer deed Jeff het licht aan. Een keer startte hij de computer weer op en googelde de Uluru. Er waaide geen mist meer rond de berg. Hij zag geen hagedissen met Sevda, geen professor. Pas tegen de morgen durfde Jeff het te zeggen: ‘Een malle droom,’ mompelde hij. ‘En ik ga niet naar de Uluru.’ Toen viel hij eindelijk in slaap. Zo diep dat hij zich versliep en een half uur te laat op school kwam.
Maar iedereen was nog op het schoolplein. Max kwam direct op hem af.
‘Waar zat je?’ vroeg Max. ‘We dachten al dat jij ook weg was.’
‘Hoe óók weg?’ vroeg Jeff. ‘Wat bedoel je?’
‘Heb je dat dan niet gehoord?’ vroeg Max. ‘Sevda is verdwenen.’
Belle en Jason kwamen er bij staan.
‘Haar ouders zijn radeloos,’ zei Belle. ‘Er schijnt thuis iets ergs gebeurd te zijn.’
‘En de politie is bij de meester,’ bromde Jason. ‘We moeten iets doen, Jeff.’
Jeff keek naar de school. Op de stoep stond meneer Bergman. Zijn koude ogen tuurden over het schoolplein. Jeff wist ineens zeker dat Bergman naar hem keek.