Opnieuw werd er geklopt. Nu harder dan de eerste keer. Automatisch deed Jeff een stap achteruit. Wie stond er voor de deur? Professor Sarion was het niet, die was net weg. Ted en Bill waren het ook niet. Die zouden drie tikken geven. Gespannen keek Jeff naar de lichtgevende streep onder de deur. Bewoog daar iets? Kwam er iemand dichterbij?
‘Jeff, zit je hier?’ Klonk het zacht.
De mond van Jeff viel open. Zijn ademhaling haperde. Die stem, die was van…
‘Ja,’ fluisterde hij.
Aan de buitenkant werd een grendel verschoven. Via de vloer gleed een baan van licht de donkere ruimte binnen. In de deuropening stond een man.
‘P...pap!’ hakkelde Jeff. ‘Ben jij dat écht?’
De man stapte naar voren en sloeg zijn armen om Jeff heen.
‘Ja, jongen. We komen je halen.’
‘We?’ vroeg Jeff. ‘Is mam er dan ook?’
‘Nee,’ klonk het vanuit de gang. ‘Ik ben hier samen met je vader.’
Jeff draaide zijn hoofd. Schuin achter zijn vader stond meneer Bergman, de directeur van zijn school.
‘Maar…, waarom? Wat doen jullie hier?’
Meneer Bergman kwam de kamer in.
‘Om mijn fout goed te maken, jongen. Ik heb jou en je ouders niet goed voorgelicht. En daar heb ik spijt van.’
Jeff voelde de hand van zijn vader. Zacht kneep hij in zijn schouder.
‘Meneer Bergman vindt dat hij een verkeerde keuze heeft gemaakt door je naar dít kamp te sturen.’
‘Ja.’ De directeur tikte met zijn wijsvinger tegen zijn borst.
‘Ik, had beter moeten weten. Ik had eerst moeten uitzoeken wie professor Sarion is. Maar ik was zo dom om op zijn titel te vertrouwen.’
‘En dat doet u nu niet meer?’ wilde Jeff weten.
Meneer Bergman schudde zijn hoofd.
‘Nee, we weten nu meer over hem. Sarion is gevaarlijk. Daar is je vriend Max achter gekomen.’
‘Max?’
Jeffs vader trok zijn zoon opnieuw stevig tegen zich aan.
‘Ja, Max is op internet blijven zoeken,’ zei hij.  ‘Je vriend heeft ontdekt dat Sarion in werkelijkheid Noiras heet. Hij heeft een heel lang strafblad.’
In Jeffs hoofd duizelde het. Sarion was Noiras en hij had een strafblad?
‘Wat heeft de professor dan gedaan?’ vroeg hij.
Meneer Bergman peuterde aan een velletje op zijn onderlip en trok het los.
‘Noiras is kinderpsychiater. Hij heeft in verschillende inrichtingen gewerkt. Daar bedacht een eigen methode om kinderen her-op-te- voeden Een paar jaar geleden is hij hiervoor veroordeeld. Er was sprake van zware geestelijke mishandeling.’
In gedachten ziet Jeff de professor voor zich. Zijn gemene grijns. Die harde intimiderende stem. Zijn boze dreigementen. Ja, bij geestelijke mishandeling kon hij zich wel iets voorstellen.
‘Maar, wat gaan we nu verder doen?’ vroeg hij.
‘We zijn hier om jou op te halen, jij gaat met ons mee terug, Jeff,’ antwoordde zijn vader.
‘Maar al die andere kinderen, dan?’ wilde Jeff weten.
‘Je vader en ik hebben de Australische autoriteiten al ingeschakeld. Het kamp wordt op dit moment ontmanteld.’
‘En wat gebeurt er met Ted en Bill?’
‘Ted en Bill?’ vroeg Jeffs vader. ‘Wie zijn dat?’
‘Twee andere Nederlandse jongens, ze zitten ook in dit kamp.’
Meneer Bergman keek Jeff en zijn vader aan. Op zijn onderlip glinsterde een klein druppeltje bloed.
‘Die neem ik wel voor mijn rekening,’ zei hij. ‘Weet jij waar Ted en Bill nu zijn?’
‘Ja, in hun kamer. Eind van deze hal, eerste deur links.’
Meneer Bergman knikte en liep de gang in.
Een moment stonden Jeff en zijn vader zwijgende tegenover elkaar. Toen spreidde Jeffs vader opnieuw zijn armen en sloeg ze weer om zijn zoon heen.
‘O jongen, wat ben ik blij dat we je hebben gevonden. Als ik er aan denk wat er had kunnen gebeuren.’
De stevige armen en de geur van zijn vader voelden prettig, vond Jeff.
‘En kampen hoeven van mij helemáál niet meer,’ ging zijn vader verder.
Jeff tilde zijn hoofd op.
‘Ik denk ook niet… dat dat nog nodig is pap.’