Ted, Bill en Jeff moesten gaan zitten van de mensen met de speren. Professor Sarion sprak ze toe.
‘Ga naar de hutten en ga slapen, anders gebeurt er iets met jullie.’
De volgende dag bij het ontbijt stond er heel veel lekkers te wachten. Ted, Bill en Jeff vonden de mannen steeds aardiger. Ze aten al het lekkers op. Het offervuur stond nog steeds te vlammen, ze waren benieuwd wat ze met het offervuur zouden doen. Professor Sarion kwam de hut uit met een hoofd dat op onweer stond.
‘Wie heeft mijn tandenborstel gestolen?’
Jeff zei: ‘Sorry, ik moest hem even lenen.’
Jeff bedacht dat dit een goed moment was om te vluchten. Hij rende heel hard de berg af, Ted en Bill renden er achter aan.
‘Kom op jongens, dit is onze kans. Als we nu niet vluchten, worden we misschien wel in het offervuur gegooid!’
Ze renden voor hun leven. Toen ze eindelijk beneden waren, gingen ze naar de andere kinderen die onder aan de berg stonden. Alleen een meisje, genaamd Rita, stond er nog te trillen.
Bill zei: ‘Wat is er gebeurd?’
‘Alle kinderen zijn ontvoerd, maar alleen ik kon nog ontsnappen.’
‘O nee,’ zei Jeff. ‘We gaan ze zoeken.’
Maar ze konden ze niet vinden.
‘Kom,’ zei Ted.’ ‘We gaan naar de politie.’
‘Ja,’ zei Bill. ‘Met de bus.’
Gelukkig zat de sleutel er nog in. Ze reden naar het dichtstbijzijnde politiebureau. Toen ze er waren, vertelden ze het hele verhaal in het Engels aan de politie. De politie ging met hen mee naar de berg Uluru. Ze zagen de mannen met de speren weer. De politieagenten schrokken.
‘Dat zijn de mannen die wij zoeken!’
‘Echt? Dan zijn wij helden!’ zeggen Rita, Jeff, Bill en Ted in koor.
De vier kinderen gingen achter de mannen aan, de politie ging met ze mee. Na een lange achtervolging lukte het ze eindelijk de mannen op te pakken.
Ze zeiden opgelucht: ‘Eindelijk hebben we ze. Die professor Sarion was echt niet te vertrouwen!’
Rita, Jeff en Bill werden hartelijk bedankt door de politieagenten. De agenten brachten ze weer naar het kamp terug. Daar gingen ze snel hun spullen pakken. Daarna gingen ze met de bus naar het vliegveld. En daar namen ze het vliegtuig naar huis.
Toen ze thuis kwamen, vertelden ze het hele verhaal aan hun ouders. Die waren boos op zichzelf, omdat ze hun kinderen naar dat kamp hebben gestuurd. En ze gaven elkaar een hele dikke zoen.