Ze stonden aan de voet van de berg Uluru. Jeff keek omhoog naar de steile rotswand. Wat is er zo heilig aan deze berg? vroeg hij zich af.
Jeff, Bill en Ted!’ riep professor Sarion. ‘Jullie gaan eerst.’
‘Wat moeten we dan doen?’ vroeg Ted.
‘Klimmen,’ antwoordde Sarion. ‘Nu!’
Ze hadden geen keus. Achter elkaar klauterden ze naar boven, Sarion vlak achter hen aan.
Ze moesten zich aan uitsteeksels vasthouden om niet te vallen. Halverwege gleed Bill bijna weg met zijn voet. Met twee armen kon hij nog net een tak vastgrijpen die uit een spleet in de wand groeide.
‘Ik heb hoogtevrees,’ zei hij benauwd.
‘Niet naar beneden kijken,’ snauwde Sarion. ‘Doorgaan.’
Het laatste stuk was iets gemakkelijker. Jeff kwam als eerste boven. Hijgend en zwetend keek hij om zich heen, zijn haren wapperden in de wind. Het uitzicht was adembenemend. De bus beneden leek op een speelgoedautootje en de kinderen ernaast op minipoppetjes. Jeff zwaaide en de kinderen zwaaiden terug. ‘Doorlopen, naar links’ beval Sarion toen iedereen boven was.
Hij knikte naar een smal pad dat tussen rotsblokken door kronkelde. Tot zijn verbazing zag Jeff dat achter de rotsblokken struiken groeiden en bloemen die hij nog nooit had gezien. Het leek alsof hij in een andere wereld terecht was gekomen.
Jeff haalde diep adem. Er prikkelde iets in zijn neus. Rook? Dat kon hij zich niet voorstellen. Maar hij vergiste zich niet. Vlak voor hem kringelde een dunne sliert rook tussen de boomtoppen omhoog.
‘Niet stoppen!’ riep Sarion.
Aarzelend liepen de jongens verder. Alle drie voelden ze dat er iets niet klopte. Er liep een koude rilling over Jeffs rug.
Het pad boog af naar rechts, tussen het struikgewas door. Het leek of Jeff wat hoorde, een licht geritsel van takken. De wind misschien, maar hier achter de bergwand was geen wind.
Hij kreeg geen tijd om daarover na te denken. Van alle kanten doken ze op, zwarte mannen met krulhaar. Op een lendendoek na waren ze naakt. Ze hadden een lange speer in hun hand waarmee ze dreigende bewegingen maakten.
De jongens kropen angstig tegen elkaar aan. Ze konden geen kant op. Alleen Sarion stond van een afstandje glimlachend toe te kijken. Een oudere man met wit haar en een hoofdtooi vol felblauwe veren, liep naar hem toe. Ze schudden elkaar de hand en praatten tegen elkaar in een taal die Jeff nog nooit had gehoord.
Het gesprek duurde niet lang. De zwarte mannen dwongen de drie jongens verder te lopen. Jeff voelde hoe Bill zijn arm vastgreep. Zijn hand was ijskoud.
Een paar minuten later stonden ze plotseling voor een open plek. In een halve kring stonden hutten van gevlochten takken met een dak van bladeren. Op een vierkant rotsblok in het midden brandde een vuur. Kinderen en vrouwen droegen hout naar het rotsblok.
‘Dat lijkt wel een offerplaats,’ zei Jeff met een trillende stem. ‘Wat gaan ze met ons doen?’