‘Snel naar binnen,’ zei Taylor. ‘Volg mij.’ Taylor rende naar boven. ‘Snel, kruip in die kast.’
Ondertussen had professor Sarion al aangebeld.
‘Hallo, heeft u misschien drie jongens gezien in een karretje?’
‘Nee meneer, ik kan u niet verder helpen.’
‘Oké, doei,’ zei hij met een boze stem en hij ging verder zoeken.
‘Kom maar weer tevoorschijn jongens.’
‘Is hij weg?’ fluisterde Jeff.
‘Ja,’ zei Taylor.
‘Willen jullie misschien wat drinken?’ vroeg de dokter.
‘Ja graag,’ zeiden de kinderen.
‘Hoe zijn jullie eigenlijk ontsnapt?’
‘Nou het begon zo: wij kwamen daar aan en wij dachten dat professor Sarion een kinderlokker was. Wij wilden daar zo snel mogelijk weg, dus we bedachten een plan. Die avond gingen we het proberen. Het was nu alles of niets. We zagen een karretje en reden sneller en sneller en opeens moesten we springen en de rest weten jullie wel.’ 
‘Dokter, we hebben eigenlijk een vraagje. Kunt u ons naar het vliegveld brengen?’
De dokter zei: ‘Nee sorry, ik heb het nogal druk.’ 
‘Oké, dan gaan we wel zelf,’ zeiden de kinderen.
Jeff vroeg aan Taylor of zij ook mee ging. Taylor aarzelde en zei toen toch ja. Toen gingen ze weg.
Een halfuur later was Bill in huilen uitgebarsten en gilde:
‘Au, mijn been.’
Het been van Bill bloedde nog veel meer en was dik en blauw, maar toen begon Ted ook te gillen, want hij zag professor Sarion aankomen.
Jeff zei: ‘Ik heb een winkelkarretje gevonden in de bosjes.’
Bill riep blij: ‘ Ik ga in het winkelkarretje en jullie gaan duwen.’
Jeff, Ted en Taylor gingen zo snel mogelijk weg. De kinderen wisten niet meer waar ze waren, want ze hadden meer dan een halfuur gerend, maar gelukkig waren ze professor Sarion kwijt.
Toen riep Taylor: ‘Stop, ik moet echt vet nodig pissen.’
De jongens begonnen te lachen. Jeff zei:
‘Er is geen wc, want we zijn in the middel of nowhere.’
Jeff begon te lachen. ‘Je moet in de bosjes.’
Met tegenzin ging Taylor in de bosjes plassen.
Opeens hoorden de jongens Taylor gillen.
‘Au, ik ben gebeten door rode mieren.’
Taylor komt half naakt de bosjes uit rennen en zegt huilend:
‘Ik ben gebeten door rode mieren, kijk dan.’ 
De jongens bestuderen haar billen en Ted zegt lachend:
‘Je hebt rode bloed plekjes op je billen.’
Even later heeft Taylor haar broek weer aan en rennen ze verder. De kinderen komen uit op een zandvlakte en Jeff zegt:
‘De Uluru berg.’
Bill begint te gillen en roept: ‘We zijn er bijna, we zijn er bijna.’
Ted fluistert tegen Bill: ‘We zijn er nog lang niet.’
Het was al laat en Ted, Bill, Jeff en Taylor gingen naast de Uluru berg slapen. De dag erna waren Ted en Bill weg, maar Jeff vond het niet zo erg, want ze waren toch vervelend en hij had Taylor nog.
Taylor zei zachtjes tegen Jeff: ‘Zullen we stoppen, want mijn benen doen zeer.’
‘Oké dan,’ zei Jeff.
Taylor vroeg: ‘Heb jij nog eten, want ik heb honger.’
Jeff zei: ‘Ik heb alleen nog maar een appel en een zakje snoep, de rest hebben we gisteren opgegeten. Wat wil jij?’
Taylor zei met een stotterende stem: ‘Ik wil jou!’
Jeff zei zacht: ‘Wil je met mij verkering of bedoelde je het anders?’
Taylor zei: ‘Natuurlijk wil ik verkering met jou.
’Vijf minuten later zaten de twee te zoenen.
Dan schrikt Jeff wakker. Hij lag te knuffelen in bed met zijn knuffel en hij hoort zijn moeder roepen:
‘Jeff, je moet naar school.’
Jeff zegt zachtjes: ‘Gelukkig, het was maar een droom.’